معيار سنجش اثر هنري در نظر مارتين هايدگر بر مبناي رساله سرچشمه اثر هنري مطالعه موردي: تابلويي از سهراب سپهري

هايدگر در رسالۀ سرچشمۀ اثر هنري، با روش فلسفي به چيستي هنر و اثر هنري مي‌پردازد. او شرط وجود اثر هنري و شرط مواجهه با آن را منوط به بحث هستي‌شناسانه دانسته و در اين حالت، آن را گشاينده حقيقت هستي معرفي مي‌كند، حقيقتي كه حتي در دوران رونهان‌كنندگي هستي امكان گشايش را مهيا مي‌كند. بر اين اساس، اثر هنري زماني كه بتواند به پرسشگري از هستي بپردازد و خود را از بند هستنده رها سازد و به هستيِ هستنده معطوف سازد، امكان گشايش را براي خود مهيا مي‌كند. اما چه چيز مي‌تواند اثر هنري را در امكان پرسش‌گري از هستي قرار دهد و چه معياري براي سنجش امكان ورود هر اثر هنري به دايرۀ هستي‌شناسي وجود دارد؟ معياري كه بتوان هر اثر هنري را با آن مقايسه نمود و  مؤلفه‌هاي هستي‌شناسانه آن را از نظر هايدگر مورد واكاوي قرار داد. در اين مقاله، سعي بر آن است تا با استفاده از معياري كه بر اساس رسالۀ سرچشمۀ اثر هنري هايدگر بدست مي‌آوريم، تابلوي كفش‌هاي وان‌گوگ و نيز تابلويي از سهراب سپهري را مورد ارزيابي قرار دهيم، تا ابعاد نظر هايدگر پيرامون اثر هنري، دستِ‌كم، به بحث گذاشته شود.