مراد از قرائت قرآن در آيه آخر سوره مزّمّل و حكم شرعي آن

در آيه آخر سوره مزمل به «قرائت قرآن» امر شده است. در اينكه مراد از قرائت چيست، وحدت نظر وجود ندارد. برخي معتقدند كه مراد از قرائت قرآن در اين آيه، مطلق قرائت است و به معناي قرائتي كه از واجبات غير ركني نماز است، نمي‌باشد. برخي مراد از اين قرائت را مطلق قرائت در نماز، اعم از نمازهاي واجب و مستحب دانسته‌اند. بزرگاني همچون سيد مرتضي، علامه حلّي، محقق كركي و آيةاللّٰه خوئي، از اين آيه، وجوب قرائت در نمازهاي يوميه را برداشت كرده‌اند. برخي مراد از آن را امر استحبابي به نماز شب دانسته‌اند. با بررسي دقيق معناي «قيام الليل» و استعمالات آن در متون متقدم، دقت در مقام سخن، سياق و بافت آيه و سوره مشخص مي‌گردد كه سه قول اول به دلايل مخالفت با ظهور آيه و بافت سوره، مخالفت با مقام سخن و روايات پذيرفتني نيست. قول چهارم به مدد ادله‌اي همچون موافقت با قواعد بلاغي، مطابقت با سياق آيه، سوره، مقام سخن و روايات تأييد مي‌شود و نيز معلوم مي‌گردد كه امر حاضر در اين عبارت بر خلاف ظاهرِ صيغه امر، دلالت بر استحباب دارد. معناشناسي تركيب «قيام الليل» و بهره‌گيري از آن در اين بحث و نيز استدلال به مقام سخن، بافت سوره، قاعده بلاغي «ردّ العجز إلي الصدر»، از جمله نوآوري‌هاي اين مقاله است.