واكاوي تاريخي حقوق ايران و اسلام در قبال حد محاربه

زمينه و هدف: با مطالعه تاريخي درخصوص محاربه، مشخص مي‌گردد كه اين جرم از دسته جرائمي است كه در حقوق ايران و اسلام مورد پيش‌بيني شده، و در شريعت اسلام نيز مورد توجه قرار گرفته است و به تفصيل راجع به آن بحث شده است در اين خصوص قانون‌گذار جمهوري اسلامي نيز با تبعيت از شرع مقدس اسلام اين تأسيس شرعي را در قوانين مجازات اسلامي وارد كرده است. مبنايي كه قانون‌گذار براي جرم‌انگاري درخصوص محاربه داشته است آيه 33 سوره مائده مي‌باشد. هدف ما در اين مقاله تبيين نمودن تاريخ ايران و اسلام در قبال محاربه مي‌باشد. روش تحقيق: روش تحقيق در اين مقاله به صورت كتابخانه‌اي و با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‌اي مي‌باشد. ملاحظلات اخلاقي: اين مقاله با پايبندي به اصول؛ رعايت انصاف و عدالت، اصل حقيقت‌جويي و صداقت تهيه و تدوين گرديده است. يافته‌ها: يافته‌هاي حاكي از اين است كه در طول تاريخ اسلام با استناد به آيه 33 سوره مائده مجازات محارب وجود داشته است و همواره مورد سوء استفاده حاكمان قرار گرفته و به استناد آن مخالفان سياسي خود را سركوب كرده‌اند. در حقوق جزايي ايران چهارچوب و مصداق جرم محاربه مشخص و روشن نبوده و تاريخچه مبهم بودن آن را مي‌توان به ماده 183 قانون مجازات اسلامي مصوب 1370 بر مي‌گردد. نتيجه‌گيري: از مباحث مطروح اين چنين مي‌توان نتيجه گرفت كه چه در تاريخ ايران و چه در تاريخ اسلام به طور كلي محاربه كه نتيجه غايي آن افساد في‌الارض مي‌باشد از ديدگاه فقهاي مذاهب اسلامي (اعم از خاصه و عام) و نيز از ديدگاه حقوق‌دانان كه به صورت عنوان قانوني در متن قانون مجازات اسلامي در باب حدود تبلور يافته است. پديده‌اي منفور شمرده شده است. جامعه و حاكميت نيز درصدد مقابله با آن برخاسته‌ و براي تنبيه محاربين و مفسدين مجازاتي را مقرر كرده‌اند تا هم جامعه به آسايش عمومي برسد و هم حاكميت اقتدار خويش را تحكيم بخشد و بتواند به جامعه و مردم خدمت كند و هم احكام الهي از تعرض مصون بماند و ديگران نيز متنبه شده و تجري نداشته باشند تا از اين طريق، امنيت و سلامت به اجتماع برگردد و همه امور در مسير شرعي و قانوني خود قرار گيرد.