رابطه كاربردشناختي اختتام آيات با متن آن؛‌ مطالعه موردي لطِيفٌ خَبِير

بحث اسماء و صفات الهي از ديرباز تا كنون مورد توجه متكلمان و مفسران بوده است. در جاي جاي قرآن مجيد اين اسماء قابل شهود است و در اين ميان بخش قابل توجهي از آيات به يك يا دو اسم و صفت خداوند ختم شده‌اند. اينكه مراد جدي گوينده اين آيات چه مي‌باشد و در لايه‌هاي بافتي آن؛ يعني بافت درون‌زباني، مسائلي چون همنشيني و ارجاعات و در بافت برون‌زباني، مخاطب، فضاي نزول، مقام سخن، حتي لحن كلام با چه كنشي مورد نظر گوينده چه بوده است، قابل بررسي مي‌باشد. با توجه به تفاسير مختلف ارتباط بين اسماء الهي در اختتام آيات با محتواي همان آيه و با آيات قبل و بعد آن احساس مي شود، ما را بر آن داشت كه با روش كاربردشناسي با تكيه بر منابع تفسيري از طريق مشخص نمودن مؤلفه‌ها و عناصر كارگفت، ارتباط دو اسم «لطيف خبير» در كنار هم و در اختتام آيات با متن آيه و آيات ديگر را بررسي كنيم.