ارائه الگوي مطلوب سياستگذاري قومي در جمهوري اسلامي ايران (مطالعه موردي: دانشجويان دانشگاه امام صادق(ع) و واحد علوم و تحقيقات)

نظام سياسي در كشورهايي نظير ايران كه به لحاظ تنوع قومي و زباني، در وضعيت ناهمگن و متنوعي به سر مي‌برند، براي پايداري و بقا، به ايجاد حس همبستگي ملي در بين اقوام خود نياز دارد. بنابراين در كشورهاي چند‌قومي از جمله اصلي‌ترين اقدام‌ها، تدوين و اجراي سياست‌هاي قومي است. با توجه به ضرورت تدوين سياست‌هاي قومي، هدف پژوهش حاضر ارائه الگوي مطلوب سياستگذاري قومي در جمهوري اسلامي ايران (مطالعه موردي: دانشجويان ساكن مناطق قومي و در حال تحصيل در دانشگاه امام صادق(ع) و دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات) بود. روش پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش اجرا توصيفي از نوع پيمايشي بود. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان مقطع كارشناسي تا دكتري به تعداد 850 نفر بودند كه براساس جدول مورگان 265 نفر به عنوان نمونه آماري به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه‌اي محقق‌ساخته داراي 6 مؤلفه و 79 سوال بود كه پايايي پرسشنامه با ميزان آلفاي كرونباخ 0.94 مورد تأييد قرار گرفت. همچنين براي تجزيه و تحليل فرضيات نيز از روش معادلات ساختاري و نرم‌افزار Amos استفاده گرديد. در نهايت 4 مؤلفه اصلي هويت ملي، هويت ديني، شهروند‌محوري و عدالت‌محوري به عنوان مهم‌ترين مؤلفه‌ها شناسايي شدند. با تركيب 4 مؤلفه فوق، الگوي «تكثرگرايي ايراني_اسلامي» به عنوان الگوي مطلوب سياستگذاري قومي در جمهوري اسلامي ايران معرفي شد.