ملاك‌هاي عالمان شيعي در تدوين كتب ادعيه

كتاب‌هاي ادعيۀ مقبول اماميه، برترين كتب دعا و حاوي دعاهايي منقول از معصومينk است. اين ادعيه اعتقاد داعي را محكم كرده، به وي سعادت و آرامش روان مي‌بخشد اما تفوق‌طلبي مدعيان سيروسلوك، راحت‌طلبي و كم‌حوصلگي جويندگان دعا، سبب رواج انواع دعاهاي برساخته گشته؛ در اين شرايط، شناخت سره از ناسره ضروري است. متقدمان ملاك صحت دعا را وثوق و اعتماد به صدور آن از معصوم مي‌دانستند كه از راه تحليل فهرستي و روش كتاب شناسانه، بر اساس قرايني مانند وجود و تكرار روايت در بسياري از اصول اربع‌مائه با چند نقل در مطمئن‌ترين نسخه، برايشان احراز ‌مي‌شد و با اعتماد به نسخه، ادعيه را در مجموعه‌هاي خويش گردآوري كردند. مؤلفان متأخر نيز ادعيه‌اي را كه منبع مورد اعتماد داشت، بدون كم‌وزياد كردن، تنها با تبويب جديد، در مجموعه‌هايشان نوشتند. اين تحقيق بر آن است با جستجو در كتب ادعيۀ اماميه، تهيۀ مستندات از طريق كتابخانه‌اي با تحليل، نقد و ارزيابي كتاب‌ها، معيار مؤلفين كتب ادعيه را بيان كرده و اثبات كند ايشان غير فرمايش معصومينk را ننوشته‌اند تا هر طالبي با اطمينان خاطر از اين كتب بهره برد و به اهداف والاي دعا كردن برسد.