قرب الاسناد در نگارش‌هاي اماميه

در فهرست مكتوبات اماميه، گونه‌اي از نگارش‌هاي روايي به چشم مي‌خورد كه اساس كار مؤلف در آن‌ها، سامان‌بخشي و تبويب موضوعي روايات نيست بلكه كوشش مؤلف، تنظيم اثر روايي با محوريت اسناد است. معيار مؤلفان اين آثار، ارائۀ رواياتي با كوتاه‌ترين طريق به مصدر روايت است. از اين گونۀ نگارش كه «قرب الاسناد» نام گرفته، در شمار آثار برخي محدثان نام‌آشنا ياد شده است. مؤلف قرب الاسناد مي‌كوشد با كاستن از واسطه‌هاي خود تا معصوم، از راهيابي خطاهاي انساني در نقل روايت بكاهد و از اين طريق بر اعتبار اندوخته‌هاي خود بيفزايد. در نوشتار حاضر، تلاش محدثان امامي در نگارش قرب الاسناد، با تكيه بر تنها كتاب بازمانده از اين سبك، بررسي شده است.