مروري بر مدل‌هاي آزمايشگاهي حيواني ايسكمي مغزي

مقدمه: سكته مغزي سومين علت مرگ و مير و عامل اصلي ناتواني جسمي بزرگسالان در جهان است. عليرغم پيشرفت در روشن شدن مكانيسم‌هاي پاتوفيزيولوژيك ايسكمي مغزي در چند دهه گذشته، درمان‌هاي موجود براي اين بيماران موثر نبوده است. امروزه مدل‌هاي حيواني مختلفي به منظور مطالعه پاتوفيزيولوژي و همچنين ريسك فاكتورها و يافتن استراتژي هاي درماني براي ايسكمي مغزي بكار گرفته شده است. اين مدل ها به دو دسته تقسيم مي‌شوند: ايسكمي مغزي سراسري و ايسكمي مغزي موضعي. مدل‌هاي ايسكمي سراسري خود به دو مدل كامل و ناقص ايسكمي تقسيم مي‌شوند كه به دنبال انسداد كامل يا ناقص جريان خون مغزي القا مي‌شوند. مدل‌هاي موضعي متعددي به منظور القا سكته مغزي موضعي در گونه‌هاي مختلف ارائه شده است كه منجر به اختلال در جريان خون‌رساني به مغز در يك يا نواحي متعدد از مغز مي‌شوند. اكثريت قريب به اتفاق موارد سكته مغزي ناشي از انسداد موقت يا دائمي يك رگ خوني مغزي (سكته مغزي ايسكميك) است كه در نهايت منجر به انفاركتوس مغزي مي‌شود. اندازه ناحيه انفاركتوس و پيامدهاي عصبي آن به عوامل متعددي مانند مدت و شدت ايسكمي، وجود سيستم‌هاي خون‌رساني جانبي، سن، جنس و پيشينه ژنتيكي وابسته است. نتيجه‌گيري: بنابراين سكته مغزي ايسكميك يك اختلال بسيار پيچيده و ناهمگن است. بديهي است كه مدل‌هاي آزمايشگاهي سكته مغزي نمي‌توانند تمامي جوانب خاص اين بيماري را در بر گيرند. لذا موفقيت درتحقيقات پيش باليني سكته مغزي به منظور يافتن درمان‌هاي جديد براي اين بيماران، ممكن است متّكي به انتخاب متناسب مدل سكته مغزي حيواني باشد. اين مطالعه به مرور رايج‌ترين مدل‌هاي سكته مغزي پرداخته و همچنين مزايا و محدوديت‌هاي هر مدل را مورد بحث قرار داده است.