اثربخشي برنامه درمان فراتشخيصي بر بهبود كيفيت زندگي و كاهش افسردگي كودكان مبتلا به ديابت نوع يك: يك مطالعه تجربي

مقدمه: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن در كودكان است كه بالقوه زندگي آنان را تهديد مي‌كند. اين بيماري خلق، شخصيت و عاطفه كودكان و خانواده‌ها را تحت تاثير قرار مي‌دهد. اين مطالعه با هدف بررسي اثربخشي برنامه درمان فراتشخيصي بر بهبود كيفيت زندگي و كاهش افسردگي كودكان مبتلا به ديابت نوع يك انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه تجربي بر روي 22 كودك مبتلا به ديابت نوع يك مراجعه كننده به دو مركز درماني واقع در تهران، ايران در سال 1399 انجام شد. بيماران به‌طور تصادفي در 2 گروه قرار گرفتند؛ 1) مداخله با برنامه درمان فراتشخيصي (10 نفر، 15جلسه 60 دقيقه‌اي) و 2) گروه كنترل (12نفر). پرسشنامه‌ افسردگي كودك و پرسشنامه كيفيت زندگي كودكان قبل، بعد و يك ماه پس از درمان توسط شركت‌كنندگان تكميل شد. يافته‌ها: يافته‌هاي ما نشان داد كه گروه مداخله كاهش معني‌داري در ميانگين متغير افسردگي (0/66 در برابر 0/15) و افزايش مولفه‌هاي كيفيت زندگي همچون عملكرد جسماني (0/71 در برابر 0/1 ،P 0/001)، عملكرد عاطفي (0/74 در برابر 0/02،P 0/001)، عملكرد اجتماعي ( 0/56 در برابر 0/02 ،P 0/001)، و عملكرد مدرسه (0/68 در برابر 0/15 ،P 0/001) در مقايسه با گروه كنترل از خود نشان داد. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه برنامه درمان فراتشخيصي روش موثري براي كاهش افسردگي و افزايش كيفيت زندگي كودكان مبتلاء به ديابت نوع يك خواهد بود.