خوشه‌بندي گفتمان‌هاي حاكم درباره ساختار مناسب براي سياستگذاري علم و فناوري در ايران به روش ميانگين فازي (FCM)

به‌رغم تحولات چشمگير علم و فناوري در ايران طي سال‌هاي اخير، انتقادات بسياري ناظر بر اشكالات ساختاري در نظام سياستگذاري علم و فناوري در ايران مطرح مي‌شود. هدف اصلي مقاله حاضر كه مبتني‌بر پارادايم فلسفي تفسيرگرايي انجام شده، احصاي گفتمان‌هاي متعدد درباره ساختار مناسب براي سياستگذاري علم و فناوري در ايران به روش خوشه‌بنديِ ميانگين فازي و مبتني‌بر نظرات خبرگان است. به‌اين‌ترتيب چارچوب سياستگذاري علم و فناوري مبتني‌بر مدل سازمان توسعه و همكاري‌هاي اقتصادي گسترش داده شد. دليل به‌كارگيري منطق فازي در اين پژوهش كه براي نخستين بار در روش تحليل گفتمان استفاده مي‌شود، تقريبِ بيشتر آن به ماهيتِ پيچيده و پرابهام علوم اجتماعي است. بر اين اساس نظر پنجاه نفر از خبرگان با استفاده از پرسشنامه گردآوري و توسط نرم‌افزارهاي MATLAB و SPSS تحليل شد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد وضعيت موجود در قالب يك گفتمان نگاشت مي‌شود؛ اما براي وضعيت بهبوديافته، دستِ‌كم دو «گفتمان مشاركتي» و «گفتمان مستقل» متصور است. همچنين ماتريس نهاد وظيفه براي تكامل ساختار نهادي سياستگذاري علم و فناوري در ايران ترسيم مي‌شود. در نهايت بدون اينكه تلاشي براي حذف، ادغام يا افزودن نهادي انجام شود بعضي وظايف به بعضي نهادها تخصيص و بعضي وظايف از بعضي نهادها اخذ مي‌شود.