ريشه يابي سست پيوندي دانشگاه ايراني با صنعت از ديدگاه خبرگان آموزش عالي

پيوند سخت و هم‌افزاي دانشگاه با محيط پيرامون و صنعت، يكي از مباني توسعه نهاد و نظام دانشگاه، مأموريت‌گرايي و مطالبات جوامع و دولتهاست. پيوندها و تعاملات پيوسته دانشگاه‌ها با محيط و صنعت يك ضرورت براي بقا و پايداري و ايفاي تعهد مدني و شهروندي علمي آنها بوده و كم‌توجهي به محيط و تحولات آن مي‌تواند نقش و سهم آنها در توسعه محلي و ملي را كمرنگ كند. پيوند دانشگاه‌ها با صنعت نه تنها براي ايفاي مسئوليت اجتماعي و شهروندي علمي، بلكه براي تحول سازماني و نهادي، توسعه برنامه‌هاي درسي، يادگيري اثربخش دانشجويان، توسعه روزافزون و هدفمند هيأت علمي، تقويت سبك‌ها و توانايي‌هاي مديريتي و بهسازي منابع انساني نظام دانشگاهي، الزامي است. در اين مقاله با استناد به هشت الگو و نظريه، به ‌روش كيفي دلفي و نمودار علت و معلول، با مشاركت دوازده خبره آموزش عالي، سست پيوندي دانشگاه‌هاي ايران با صنعت، ريشه يابي شده است. اين خبرگان از ميان جامعه مطلعان آموزش عالي به روش نمونه گيري هدفمند و با شناخت پيشيني، انتخاب و به مشاركت دعوت شده اند. داده هاي گردآوري شده در فرايند دلفي از طريق تحليل محتوا و كدگذاري باز و محوري، تحليل و مقوله بندي شده اند. شيوه راهبري و رهبري سنتي، اتكا به منابع مالي و ضوابط دولتي، شيوه‌هاي ياددهي- يادگيري ناكارآمد، كم‌توجهي به مسئوليت‌پذيري اجتماعي و تعهد مدني، كم‌توجهي به توسعه انساني و تربيت انسان كامل، عدم تمركز بر خلق علم كارآفرين و نافع، ضعف منابع مالي و امكانات پژوهشي و فناوري، انطباق و سازگارشوندگي پايين با محيط، كم‌اهتمامي به مأموريت‌گرايي و تنوع، بيگانگي با فرايند توسعه ملي و مسائل واقعي جامعه، از ريشه ها و علل اصلي پيوند سست و ضعيف دانشگاه ايراني با صنايع شناسايي شده است.