بررسي موانع همكاري صنعت و دانشگاه در توسعه سيستم هاي حمل‌ونقل هوشمند

پيشرفت‌هاي واقعي و پايدار جامعه، در همكاري و رابطه مؤثر ميان مراكز علمي از يك‌سو و سازمان هاي اجرايي از سوي ديگر به وقوع مي پيوندد. درصورتي‌كه اين رابطه و خواست دوطرفه در صنعتي حاكم نشود، آن توسعه پايدار نبوده و به استفاده از دانش غيربومي و مقطعي منجر خواهد شد. سيستم‌هاي حمل‌ونقل هوشمند (ITS) از حوزه هايي است كه در سال هاي اخير در سطح جهاني مطرح و اجراشده اما مطالعات صورت گرفته در كشور نشان مي‌دهد كه انتقال دانش ميان دانشگاه و اين صنعت تقريباً نوين با مشكلات و موانعي روبرو است كه صاحبان صنايع مربوطه را به مونتاژ قطعات وارداتي و گريز از مراكز علمي متمايل نموده است. اين مقاله با هدف بررسي موانع اصلي انتقال دانش بين اين دو نهاد در راستاي توسعه حمل‌ونقل هوشمند شهري انجام‌شده است. بدين منظور ابتدا با جستجو در منابع كتابخانه‌اي و اسنادي شاخص‌هاي تأثيرگذار موانع همكاري صنعت و دانشگاه در ايجاد حمل‌ونقل هوشمند تعيين شد. براي غربال موانع و تعيين زيرمعيارهاي نهايي از روش دلفي فازي استفاده شده است. به اين‌گونه كه ابتدا 42 مانع پيشنهادي در اختيار متخصصين و صاحب‌نظران علم حمل‌ونقل قرار گرفت و با اين تكنيك در مرحله اول ۲۷ مانع اوليه و نهايتاً ۱۵ مانع جهت ارزيابي و رتبه‌بندي انتخاب و دسته‌بندي‌شده است. رتبه‌بندي نيز با استفاده از ابزار تحليل سلسله مراتبي فازي انجام گرفت. نتايج حاصله نشان داد كه فقدان زيرساخت‌هاي لازم در صنعت ITS و كاربردي نبودن توليد علم موانع اصلي همكاري صنعت و دانشگاه در جهت توسعه زيرساخت‌هاي حمل‌ونقل هوشمند شهري است.