اثر غوطه‌وري در آب سرد متعاقب يك جلسه تمرين ووشو بر ويژگي هاي متابوليكي و آسيب سلولي بدن

زمينه و هدف: در سال‌هاي اخير، روش‌هاي مختلف سرما درماني به‌منظور كاهش آسيب‌ها و التهاب ناشي از تمرينات شديد، بازيافت سريع و كامل و همچنين، افزايش ظرفيت تمرين مورد استفاده قرار گرفته است. از اين رو، هدف مطالعه حاضر بررسي اثرات غوطه‌وري در آب سرد (CWI) متعاقب يك جلسه تمريني ووشو، بر شاخص‌هاي آنابوليكي/كاتابوليكي و آسيب سلولي بود. روش تحقيق: تعداد 16 ورزشكار نخبه ووشو استان كردستان (ميانگين سن: 2.80±19.17 سال، وزن: 8.3±77.37 كيلوگرم، و چربي بدن: 3.7±10.25 درصد) به‌عنوان آزمودني انتخاب شده و يك جلسه تمرين ووشو را به اجرا درآوردند. در طول دوره بازيافت، به مدت 20 دقيقه آزمودني‌هاي گروه CWI پروتكل غوطه‌وري در آب سرد را انجام دادند؛ اما شركت كنندگان در گروه كنترل در موقعيت مشابه استراحت غيرفعال داشتند. نمونه‌هاي خوني در زمان‌‌هاي قبل از فعاليت، بلافاصله و بعد از بازيافت جمع‌آوري شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌‌گيري‌‌هاي مكرر و آزمون بونفروني در سطح معني‌داري 0.05 p استفاده شد. يافته‌ها: تغيير معني‌داري در سطح آنزيم‌هاي آسپارتات آمينوترانسفراز (AST) و آلانين آمينوترانسفراز (ALT) متعاقب يك جلسه تمرين مشاهده نشد (0.05 p). سطح هورمون رشد، تستوسترون و نسبت تستوسترون به كورتيزول، متعاقب تمرين در هر دو گروه به طور معني دار افزايش يافت (0.05 p)؛ در حالي كه متعاقب دوره بازيافت، سطح تستوسترون تنها در گروه CWI كاهش معني‌‌داري پيدا كرد (0.05 p). علاوه بر اين، سطح كورتيزول پس از دوره بازيافت به‌طور معني‌داري كاهش يافت، اما بين تغييرات دو گروه اختلاف معني‌داري مشاهده نشد (0.05 p). نتيجه‌گيري: سطح هورمون‌هاي آنابوليكي (هورمون‌هاي رشد و تستوسترون) با انجام غوطه‌وري در آب سرد متعاقب يك جلسه تمرين شديد ووشو كاهش يافت و به نظر مي‌رسد كه استفاده از اين روش بازيافت مي‌تواند پاسخ هاي مثبت ناشي از تمرين را تخفيف دهد و يا اثرات بلندمدت منفي بر عملكرد ورزشكاران داشته باشد.