تاثير تمرين هوازي تداومي بر عوامل آنژيوژنيك و آنژيواستاتيكي سرم موش هاي نر مبتلا به مدل القايي سكته قلبي حاد در بيماري عروق كرونر

زمينه. تمرين هوازي تا حدودي اختلال عملكرد اندوتليال را در بيماران مبتلا به بيماري عروق كرونر اصلاح مي كند اما كارآمدترين شكل تمرين هنوز هم مشخص نيست. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين هوازي تداومي بر عامل رشد اندوتليال عروقي (VEGF) به عنوان يك عامل آنژيوژنيك و اندوستاتين (ES) به عنوان عامل آنژيواستاتيكي سرم در موش هاي نر مبتلا به بيماري عروق كرونر است. روش كار. پژوهش حاضر از نوع تجربي بود. آزمودني هاي تحقيق 30 سر موش نر ويستار سالم دو ماهه بودند كه به سه گروه تمرين، گروه كنترل بيمار و كنترل سالم تقسيم شدند. پس از بيمار كردن 20 سر از موش ها به وسيله دارو ايزوپروترنول، 10 سر موش گروه تمرين تجربي به مدت 8 هفته با شدت 50% در جلسه اول تا شدت 78% در جلسه آخر روي تردميل تمرين هوازي تداومي انجام دادند و گروه كنترل بيمار (10=n) و گروه كنترل سالم (10=n) هيچ تمريني انجام ندادند. 72 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، جهت اندازه گيري شاخص هاي VEGF و ES سرم، از آزمودني ها خون گيري شد و از آزمون آناليز واريانس يك طرفه با آزمون تعقيبي شفه براي مقايسه ميانگين متغيرها بين گروه ها استفاده شد. يافته ها. نتايج نشان داد تمرين هوازي تداومي توانسته VEGF خون موش هاي مبتلا به بيماري عروق كرونري را نسبت به گروه هاي كنترل افزايش دهد (01/0≥P)، در حالي كه در ميزان اندوستاتين گروه تمرين با گروه هاي كنترل تفاوتي مشاهده نشد (05/0˃P). نتيجه گيري. به نظر مي رسد تمرين هوازي تداومي مي تواند در توان بخشي بيماران مبتلا به بيماري عروق كرونر استفاده شود و در فرآيند آنژيوژنز موثر واقع شود.