تاثير فعاليت ورزشي هوازي تناوبي، تداومي و تركيبي بر هورمون IGF1 و تركيب بدني بيماران ديابتي نوع 2 مبتلا به NAFLD

زمينه. هورمون IGF1 در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 و NAFLD كاهش مي يابد. تاثير فعاليت ورزشي بر اين هورمون به پژوهش هاي بيشتري نياز دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه تاثير تمرين هوازي تناوبي، تداومي و تركيبي بر هورمون IGF1 و تركيب بدني بيماران ديابتي نوع 2 مبتلا به NAFLD است. روش كار. در اين مطالعه، 40 زن ديابتي نوع 2 مبتلا به NAFLD (با ميانگين سن 4.5 ± 50.6 سال، قد 0.07 ± 1.58 متر، وزن 9.9 ± 74.4 كيلوگرم) به صورت تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به مدت 2 ماه و سه روز در هفته تمرين را روي دوچرخه ثابت انجام دادند. گروه ها شامل گروه تمرين هوازي تناوبي (با شدت 7580% تواتر قلبي بيشينه)، گروه تمرين هوازي تداومي (با شدت 6075% درصد تواتر قلبي بيشينه)، گروه تمرين تركيبي (تناوبي و تداومي) و گروه كنترل بودند. براي محاسبه و مقايسه بين گروهي از تحليل واريانس و براي مقايسه درون گروهي ازt وابسته استفاده شد (0.05≥α). يافته ها. در هر سه گروه تمريني كاهش وزن بدن، شاخص توده بدن، دور كمر، دور لگن، نسبت دور كمر به قد، درصد چربي بدن و توده چربي بدن و افزايش هورمون IGF1 معنادار بود (0.05≥P). در گروه كنترل افزايش دور لگن و كاهش هورمون IGF1 معنادار بود (0.05≥P). بين سه گروه تمريني، گروه تمرين هوازي تناوبي بيشترين تاثير را بر بهتر شدن بيماران ديابتي نوع 2 مبتلا به NAFLD داشت. در مقايسه بين گروهي، هورمون IGF1، شاخص توده بدني، دور كمر، دور لگن و نسبت دور كمر به قد، در گروه هاي تمرين هوازي تناوبي، تداومي و تركيبي نسبت به گروه كنترل معنادار شد (0.05≥P). نتيجه گيري. تمرين هوازي تداومي تناوبي و تركيبي باعث بهتر شدن تركيب بدني و هورمون IGF1 مي شود و با توجه به يافته ها، تمرين هوازي تناوبي بيشترين تاثير را بر بيماران ديابتي مبتلا به NAFLD دارد. بنابراين توصيه مي شود كه اين دسته بيماران به طور منظم در فعاليت ورزشي هوازي به ويژه تمرين هوازي تناوبي شركت كنند.