بررسي ميزان تبعيت دارويي و عوامل مرتبط با آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

سابقه و هدف: ديابت شايع‌ترين بيماري مزمن متابوليك در جهان است كه يكي از اصول كنترل آن، تبعيت بيماران از توصيه‌هاي درماني پزشك است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تبعيت از درمان دارويي و عوامل مرتبط با آن در بيماران ديابتي نوع دو مراجعه‌كننده به درمانگاه ديابت بيمارستان شهيد بهشتي شهر همدان در سال 1399 طراحي شد. مواد و روش‌‌ها: مطالعه حاضر از نوع مقطعي بود كه روي 284 نفر از بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 اجرا شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسش‌نامه محقق‌ساخته‌اي بود كه روايي و پايايي آن طي يك مطالعه پايلوت تأييد شد. داده‌ها در سطح معناداري 05/0 با استفاده از نرم‌افزار Stata نگارش 11 تحليل شد. يافته‌ها: بيشتر بيماران زن (08/64 درصد) و ساكن شهر (08/79 درصد) بودند. ميانگين سني بيماران 78/54 سال بود. 89/47 درصد از بيماران تبعيت دارويي ضعيفي داشتند. رابطه آماري معناداري بين جنسيت، وضعيت تأهل، تحصيلات، محترمانه بودن رفتار پزشك، رعايت حريم خصوصي بيمار، ميزان مهارت پزشك، ميزان رضايت از پزشك، سابقه ساير بيماري‌ها و سابقه فشارخون بالا با تبعيت دارويي بيماران مشاهده شد (05/0 P). نتيجه‌گيري: ميزان تبعيت دارويي در مبتلايان به ديابت نوع 2 رضايت‌بخش نبود. علل مرتبط با تبعيت ضعيف دارويي شناسايي‌شده در مطالعه حاضر شامل عوامل مرتبط با بيمار، عوامل مرتبط با تيم مراقبت و نظام سلامت و عوامل مربوط به درمان و وضعيت بيماري بود.