نقش تعديل‌كنندگي خودشفقت‌ورزي در رابطه بين نشانگان افسردگي با بهزيستي روان‌شناختي زنان بيوه

رابطه بين نشانگان افسردگي با بهزيستي روان‌شناختي تا حدودي داراي حمايت نظري و تجربي است، اما درباره مكانيسم‌هاي تعديل‌كننده اين رابطه مطالعات اندكي وجود دارد. اين پژوهش با هدف تعيين نقش تعديل‌كنندگي خودشفقت‌ورزي در رابطه بين نشانگان افسردگي با بهزيستي روان‌شناختي انجام شد و توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش زنان بيوه مراجعه‌كننده به سازمان بهزيستي شهر تهران در سال 1398 بود كه از بين آن‌ها تعداد 130 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها مقياس بهزيستي روان‌شناختي(PWS)، مقياس خودشفقت‌ورزي نف (SCS)  و ويراست دوم سياهه افسردگي بك ((BDIII)  بود. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از رگرسيون سلسله‌مراتبي تحليل شدند. نتايج نشان داد كه رابطه بين نشانگان افسردگي با بهزيستي روان‌شناختي منفي و معني‌دار بود (0.001 p ، 0.54 =r). همچنين، نتايج تحليل رگرسيون سلسله مراتبي، نقش تعديل‌گر خودشفقت‌ورزي در رابطه بين نشانگان افسردگي و بهزيستي روان‌شناختي را تاييد كرد(0.01 p ، 0.23 =β). مطالعه حاضر بر نقش تعديل‌كننده خودشفقت‌ورزي به‌عنوان يك مكانيسم مهم در رابطه بين نشانگان افسردگي با بهزيستي روان‌شناختي تأكيد دارد؛ بنابراين، افزايش خودشفقت‌ورزي در زنان بيوه مي‌تواند روش مطلوبي براي حمايت از آن‌ها در مواجهه با ناملايمات و آشفتگي‌هاي زندگي باشد.