بررسي چرخه سياستگذاري مواد مخدر در ايران با تمركز بر سياست‌هاي كلي مبارزه با مواد مخدر

مواد مخدر در ايران به عنوان يكي از مهمترن مشكلات كه هم رديف فقر و بيكاري است، آسيب هاي فراواني را به همراه داشته است. افزايش آمار طلاق، اعتياد، اعدام، فقر، فحشا، فوت، بيماري هاي رواني و عفوني، و همچنين افزايش تعداد زندانيان از جمله آسيب هاي مواد مخدر است. بدليل اهميت اين موضوع به منظور پيشگيري از اعتياد و مبارزه با قاچاق مواد مخدر و به موجب ماده33 قانون مبارزه با مواد مخدر مصوب 3/8/67 مجمع محترم تشخيص مصلحت نظام، ستادي به رياست رئيس جمهور تشكيل داد و كليه عمليات اجرايي و قضايي و برنامه هاي پيشگيري و آموزش عمومي و تبليغ عليه مواد مخدر در اين ستاد متمركز شد. در اين پژوهش با استفاده از نظريه سيستمي كه درآن مرزبنديهاي نظام از اهميت خاصي برخوردار است؛ زيرا بر اين اساس است كه فرايندهاي تعاملي به سه قسمت نهاده، تبديل و داده تقسيم مي شوند به بررسي چرخه سياست گذاري مواد مخدر پرداخته مي شود بدين ترتيب است كه الزام رويكرد سيستمي و واقعيت هاي اجتماعي در جامعه، توجه به استراتژي كاهش تقاضا و احتزاز از الگوي مبتني بر نظامي گري صرف در كنترل مواد مخدر را توجيه پذير مي سازد. با استفاده از نظريه سيستمي به عملكرد ستاد مبارزه با مواد مخدر پرداخته شده است. مطابق نظريه سيستمي اين فرضيه بررسي مي گردد كه عوامل شكست سياست ها چه بوده است و چه سياست هايي به عنوان راهكار بايد ارائه شود.