بررسي فرسودگي شغلي معلمان با توجه به نقش واسطه‌اي خودكنترلي و حمايت اجتماعي در همه‌گيري كرونا

همه‌گيري كرونا ازنظر برنامه‌هاي آموزشي فشـــار زيادي بر معلمان وارد كرده اســت. لذا پژوهش حاضر باهدف بررسي فرسودگي شغلي معلمان با توجه به نقش واسطه‌اي خودكنترلي و حمايت اجتماعي در همه‌گيري كرونا انجام شد. طرح پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود و جامعه آن شامل 110 نفر معلمان مقطع ابتدايي شهر بروجرد در سال تحصيلي 14001399 بود. حجم نمونه 86 نفر تعيين شد كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. پرسشنامه‌هاي مورداستفاده شامل مقياس حمايت اجتماعي شربورن و استوارت (1991)، خودكنترلي تانجي (2004)، فرسودگي شغلي مسلش (1981) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-21 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌هاي حاصل از پژوهش رابطه معني‌دار منفي به ميزان (0.752-=r) ميان خودكنترلي با فرسودگي شغلي معلمان را نشان داد. همچنين بين حمايت اجتماعي با فرسودگي شغلي معلمان رابطه منفي و معني‌دار (0.821-=r) وجود داشت؛ بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه خودكنترلي بالا و حمايت اجتماعي اطرافيان با كاهش فرسودگي شغلي معلمان رابطه دارد. با توجه به همه‌گيري كرونا اين بحران بر عملكرد معلمان تأثير داشته و زمينه فرسودگي شغلي آنان فراهم مي‌نمايد. با توجه به اين مسئله ارائه آموزش‌ها و ايجاد سيستم‌هاي حمايتي و آموزش خودكنترلي بر پيشگيري فرسودگي شغلي معلمان در همه‌گيري كرونا ضروري به نظر مي‌رسد.