سازه فقر شهري: تجربه مردم‌نگارانۀ اتوبيوگرافيكِ فقر در فضاهاي شهري تهران (نمونه موردي: محله هرندي)

اين پژوهش با محوريت محله «هرندي» در شهر تهران، كاووشي در حوزه فقر و مسائل اجتماعي شهري است. بر اساس روش مردم‌نگاري اتوبيوگرافيك، داده‌ها از طريق مشاهده، مصاحبه، آرشيو شخصي افراد، مصاحبه‌هاي انتشاريافته فعالان مدني و نيز روش اسنادي (برداشت از رمان)، گردآوري شده و در 2 «روايت» عمده، سازماندهي شده‌اند. محله «هرندي» نمونه اكستريمي از پيوند بين مسائل اجتماعي و فقر شهري است و به همين دليل نيز، به عنوان نمونه انتخاب شده است. يافته‌ها دال بر نظارت اجتماعي بسيار پايين، عدم احساس مالكيت بر فضا، كم‌رنگ بودن پيوندهاي اجتماعي ساكنان محله با ساير اجتماعات شهر، فراهم بودن زمينه براي قانون‌گريزي و هنجارشكني، شكل‌گرفتن قلمروهاي نمادين توسط گروه‌هاي آسيب‌ديده، ضعف سياست‌هاي حمايتي دولت در قبال اجتماعات ساكن محله، اجتماع‌ستيزي در بين برخي خُرده‌گروه‌ها و ميزان بالاي طرد اجتماعي است. بر اين اساس، درهم‌تنيدگي موارد يادشده با كاليد و فضاهاي شهري آسيب‌زا در سطح محله، مي‌طلبد سياستگذاري اجتماعي به گونه‌اي باشد كه به متن حساس بوده و شرايط تمام گروه‌ها را در آن لحاظ نمايد كه اين امر از طريق رويكردهاي متكي به ملاحظات كمّي و از بالا به پايين ميسر نخواهد بود.