جُستاري در ديدگاه‌هاي رادوياني و ارتباط ترجمان‌ البلاغه با محاسن ‌الكلام

ملت‌هاي اهل ادب در پي ارتباطات فكري و فرهنگي ناگزير از تأثير و تأثرند. يكي از جلوه‌هاي تأثيرپذيري در گستره فرهنگ اسلامي، بي‌گمان در حوزه بلاغت نمايان است. نظريه بينامتنيت درباره روابط و تأثير و تأثرات متون از يكديگر بحث مي‌كند؛ بر اساس اين نظريه، هيچ متني متكي به خود نبوده و به نحوي با متون پيش از خود ارتباط دارد. كتاب «ترجمان البلاغه» يكي از آثار برجسته بلاغت زبان فارسي است كه طبق شواهد موجود، به عنوان اولين اثر بلاغي مطرح شده و تا به امروز باقي مانده است. اين اثر ارزشمند جايگاه ويژه‌اي در بلاغت فارسي دارد و اغلب كتب بلاغي نيز متأثر از اين كتاب شده‌اند. هرچند مؤلف در نگارش «ترجمان البلاغه»، صاحبنظر و نوآور است، اما اين كتاب از حيث نامگذاري و غالب تعاريف ترجمه‌اي از كتاب «محاسن الكلام» است. روش پژوهش رادوياني در كتاب خود، دقيق‌تر از منبع اصلي‌اش بوده و فهرستي از آرايه‌ها را در ابتداي كتاب ارائه داده است. تعداد آرايه‌هاي آن بيش از تعداد آن‌ها در «محاسن الكلام» است. رادوياني در ترجمه كتاب سعي كرده است روح زبان فارسي را در آن بدمد.