تأثير يك دوره تمرين تناوبي شديد و استقامتي تداومي بر بيان ژن mir-1 و IGF 1 در كارديوميوسيت رت‌هاي نر ديابتي

هدف از مطالعۀ حاضر مقايسۀ يك دوره تمرين تناوبي شديد با استقامتي تداومي بر بيان ژن mir1 و IGF 1 در كارديوميوسيت رت‌هاي ديابتي بود. 21 سر رت نر نژاد ويستار، پس از القاي ديابت به‌صورت تصادفي به سه گروه هفت‌تايي (كنترل، استقامتي تداومي و تناوبي شديد) تقسيم شدند، برنامۀ تمريني 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود، هر جلسۀ تمرين استقامتي 30 دقيقه دويدن با شدت 60 درصد VO2max و هر جلسۀ گروه تناوبي چهار تناوب سه‌دقيقه‌اي با شدت 90 درصد VO2max و يك دقيقه ريكاوري با شدت 30 درصد VO2max بين هر تناوب بود. بيان ژن IGF1 و mir1 از بافت بطن چپ، به‌وسيلۀ روش qRT PCR  سنجيده شد. نتايج نشان داد هر دو نوع تمرين سبب كاهش معنادار بيان ژن mir1 نسبت به گروه كنترل شده است ، اما اين كاهش در گروه تناوبي شديد نسبت به گروه استقامتي بيشتر بود (0.05P≥)؛ همچنين بيان ژن IGF1 در هر دو گروه تمريني نسبت به گروه كنترل افزايش معناداري يافته بود كه اين افزايش در گروه تناوبي شديد نسبت به گروه استقامتي بيشتر بود (P≥0.05). به‌نظر مي‌رسد تمرين تناوبي شديد با سركوب mir1 مي‌تواند مداخلۀ مؤثري براي كاهش عوارض كارديوميوپاتي ديابتي باشد.