تحليل صور بياني در شعر فرانوي اكسير

در بررسي فرم شعر، يكي از موضوعاتي كه بايد مورد توجه قرار بگيرد، صور بياني تشبيه، استعاره، مجاز و كنايه است كه در آفرينش شعر جايگاه خاصي دارند. شاعر با كوشش‌ها و تجربه‌هاي ذهني خود، ميان تصاوير مختلف، رابطۀ شباهت برقرار مي‌كند و تشبيهات و استعاره‌هاي بديعي مي آفريند؛ يا با استفاده از مجاز و كنايه از ظرفيت‌هاي واژگان در ايجاد معاني مجازي بهره مي‌برد. در‌واقع صور خيال عنصري اساسي در شناخت شعر است كه با بررسي آن مي توان به سبك شعري شاعر دست‌يافت. اكبر اكسير نيز از شاعران جريان‌ساز معاصر است كه در دهة هشتاد با معرفي «فرانو» به ادبيات فارسي، خود را به‌‌عنوان شاعري صاحب سبك معرفي كرده است. اشعار او در قالب فرانو و با ساختاري متفاوت ارائه‌شده است و اكسير بنا به اقتضاي سخن، با ديدي متفاوت، نسبت به صور بياني در شعر خود پرداخته است. در بعضي از اشعار از آن‌ها در معناي كلاسيك خود بهره برده است و در بعضي ديگر، به صورتي متفاوت تر آن‌ها را آورده است. گاه، صور خيال، اساس شعر است و گاهي ضربة نهايي شاعر. در اين مقاله درصدديم تا صور بياني شعر اكسير و نوع ديد او را بررسي كنيم. ازآنجاكه اين صور ساختار و فرم شعر اكسير را تغيير داده و آن را به روزتر كرده ‌است، به مطالعة آن پرداخته‌ايم. مي توان گفت كه پيام شعر فرانو نوعي طنز انتقادي و داراي پيام هاي اجتماعي است و صور بياني آن نيز نو و برگرفته از روزگار شاعر و مسائل حيات روزمرة او و مردم روزگار اوست. جامعة آماري، اشعار اكسير و روش پژوهش، كتابخانه‌اي و مطالعة مستقيم است.