نمود شخصيت‌پردازي در ترجمه براي دوبلۀ فارسي

اهميت شخصيت در خلق داستان به‌اندازه‌اي است كه ارسطو، فيلسوف يوناني، آن را دومين رُكن از اركان داستان مي‌داند. شخصيت‌هاي داستان عموماً به دو شيوه پردازش مي‌شوند: شيوۀ مستقيم و شيوۀ غيرمستقيم. در شخصيت‌پردازي مستقيم، نويسنده ـ گاه در نقش داناي كُل و گاه از زبان شخصيت‌هاي داستان ـ به معرفي شخصيت‌ها مي‌پردازد. در شخصيت‌پردازي غيرمستقيم، كلام، ظاهر، محيط، افكار و رفتار شخصيت‌ها، خواننده را به شناخت آن‌ها قادر مي‌سازد. شخصيت‌پردازي كلامي، از عناصر شخصيت‌پردازي غيرمستقيم است. هدف از نگارش مقالۀ حاضر، بررسي تطبيقي شخصيت‌پردازي كلامي در فيلم «بانوي زيباي من» (My Fair Lady) و دوبلۀ آن به زبان فارسي است. «بانوي زيباي من» در سال 1964 بر اساس نمايش‌نامۀ «پيگماليون» (Pygmalion)، اثر جرج برناردشاو به كارگرداني جرج كيوكر ساخته و به زبان‌هاي گوناگون، ازجمله فارسي دوبله شد. مديريت دوبلۀ «بانوي زيباي من» به زبان فارسي را علي كسمايي بر عهده داشت و بسياري آن را يكي از شاهكارهاي تاريخ دوبله در ايران مي‌دانند. ازآنجاكه كلام شخصيت‌ها، نقش محوري در آثار مزبور دارد، بررسي تطبيقي «بانوي زيباي من» و دوبلۀ آن، منجر به شناسايي عناصر شخصيت‌پردازي كلامي و شيوه‌هاي بازآفريني آن در دوبله مي‌شود.