بررسي تاثير ادراك خطر، خودكارآمدي و حل مسئله اجتماعي بر رفتارهاي ياري رسان با توجه به نقش ميانجي گر هوش اجتماعي

هدف تعيين بررسي تاثير ادراك خطر، خودكارآمدي و حل مسئله اجتماعي بر رفتارهاي ياري رسان با توجه به نقش ميانجي گر هوش اجتماعي انجام شد. طرح پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش شامل كليه‌ي افراد كمك رسان در سيل سال 1398 خوزستان بود. به منظور تعيين حجم نمونه، از فرمول كوكران بر مبناي جامعه غير تعريف شده استفاده شد و ۳۸۷ نفر به روش نمونه‌گيري خوشهاي انتخاب شدند. براين مبنا شهر خوزستان به 5 منطقه جغرافيايي شامل شمال، جنوب، شرق، غرب و مركز تقسيم شد. سپس از هر منطقه يك منطقه سيل زده به صورت تصادفي انتخاب شدند و در هر منطقه، دو كمپ اسكان سيلزدگان انتخاب و به آن مراجعه شد و به صورت تصادفي آزمودني‌هاي غير آسيب ديده كه به منظور كمك رساني به اين مراكز مراجعه نموده‌اند، انتخاب ‌شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه‌هاي رفتار ياريرساني درخشنده نيا و نوري (۱۳۸۴)، ادراك خطر بين‌تين ، خودكارآمدي شرر ، حل‌مسأله اجتماعي دزوريلا و همكاران (۲۰۰۲) و هوش اجتماعي ترمسو (2001) بود. به منظور آزمون فرضيه ‌هاي پژوهش از روش آماري تحليل مسير به كمك دو نرم افزارSPSS وAMOS ۲۲ استفاده شد. نتايج حاصل از ضرايب غير مستقيم در تحليل مسير نشان داد كه هوش اجتماعي نمي تواند نقش ميانجي گر را در رابطه بين سه متغير ادراك خطر، خودكارآمدي و حل مسئله اجتماعي با رفتارهاي ياري رساني ايفا نمايد (05/0 p ) و تنها ضرايب مستقيم ادراك خطر، خودكارآمدي و حل مسئله اجتماعي با رفتارهاي ياري رساني مورد تاييد قرار گرفت (05/0P ).