ارزيابي بازسازي حفره دنداني موش صحرايي با داربست استخواني سنتزشده از روش خشك كردن انجمادي آلوژن با و بدون سيمواستاتين

سابقه و هدف: امروزه درمان ايمپلنت، از پرطرفدارترين درمان‌هاي دندانپزشكي است.براي داشتن يك درمان ايمپلنت موفق با طول عمربالا، حضور مقدار كافي از استخوان در ناحيه مورد نظر اهميت دارد. با توجه به اثرات مثبت داروي سيمواستاتين در استخوان‌سازي، اين مطالعه با هدف مقايسه اثر داربست استخواني سنتزشده از روش خشك‌كردن انجمادي آلوگرفت به تنهايي و آغشته به سيمواستاتين در ساكت دندان كشيده شده موش صحرايي انجام گرفت. مواد و روش‌ها: اين مطالعه تجربي از نوع مداخله‌اي بر روي 72 موش نر نژاد ويستار با وزن 300 گرم انجام شد. سپس موش‌ها به‌صورت تصادفي به دو گروه مساوي(كنترل و مداخله) تقسيم شدند و پس از كشيدن دندان سانترال چپ فك بالا، استخوان خشك‌شده‌ فريز شده‌ آلوگرفت به تنهايي و آغشته به سيمواستاتين در ساكت دندان گروه‌هاي مورد مطالعه(كنترل و مداخله) قرار داده شد و بعد از 4 هفته و سپس 8 هفته استئوژنزيس، التهاب و بافت گرانوله، در هر 4 گروه ارزيابي شد. داده‌ها، توسط آزمون ANOVA و Tukey و 22SPSS تحليل شدند. يافته‌ها: پس از بررسي نمونه‌هاي ميكروسكوپي، ميزان استخوان‌سازي در بين گروه‌هاي مداخله(FDBA با سيمواستاتين و FDBA به تنهايي) در هفته چهارم و هشتم تفاوت معني‌داري داشت(0/001=P). در هفته‌هاي چهارم و هشتم ميزان التهاب در گروه مداخله(FDBA با سيمواستاتين) كم‌تر از گروه كنترل بود كه تفاوت آن معني‌دار بود(P 0/001) و در هفته چهارم و هشتم ميزان بافت گرانوله در موش‌هاي گروه مداخله(FDBA با سيمواستاتين) كم‌تراز گروه مداخله(FDBA) بود(P 0/05). استنتاج: با توجه به يافته‌هاي مطالعه حاضر، سيمواستاتين مي‌تواند ميزان استخوان‌سازي را به‌طور معني‌داري افزايش دهد، همچنين اثربخشي آن در كاهش التهاب و كاهش بافت گرانوله نيز ديده شد.