بررسي وضعيت ميزان توليد و تركيب پسماندهاي شهري در مناطق 22گانه شهر تهران

كاهش پسماند يك فاكتور كليدي و زيرساختي اساسي در ايجاد جامعه پايدار است. اگرچه در سال‌هاي اخير شهرداري تهران اقدامات خوبي در زمينه‌هاي مختلف مديريت پسماند مانند جداسازي از مبدأ، جمع‌آوري مكانيزه و احداث كارخانه‌هاي كمپوست انجام داده است، ولي ميزان توليد پسماند در شهر تهران نه تنها روند كاهشي نداشته است بلكه افزايش نيز يافته است. هدف از اين پژوهش بررسي وضعيت ميزان توليد پسماند و تفكيك پسماند از مبدأ در مناطق 22گانه شهرداري تهران مي‌باشد. پژوهش حاضر به لحاظ روش تحقيق با تبعيت از ماهيت مسئله، روشي تحليلي- توصيفي است و براي انجام آزمون و تحليل‌ها از مدل (AHP) و از طريق نرم‌افزار Expert choice به‌صورت زوجي نسبت به سطوح نسبت به هم مقايسه شده و لايه‌هاي اطلاعاتي در محيط نرم‌افزاري Arc GIS مدل‌سازي فضايي شده و داده‌هاي پايه موردنياز براي تحليل ارايه شده است. نتايج پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه ايجاد مديريت يكپارچه‌ي پسماند، واگذاري تدريجي اجراي برخي از عناصر موظف مديريت پسماند از جمله بازيافت پسماند، جمع‌آوري، حمل‌ونقل به بخش خصوصي، جلب مشاركت مردم در اجراي برنامه‌هاي مديريت پسماند خصوصاً امر تفكيك در مبدأ و بازيافت، ارتباط سازمان‌ها و دستگاه‌هاي اجرايي مرتبط با آموزش عمومي و ارائه‌ي آموزش‌هاي مختلف و فرهنگ‌سازي توسط شهرداري‌ها براي ساماندهي مديريت پسماندهاي شهري الزامي و جزو راهكارهاي اساسي است. مقايسه ميزان سرانه توليد پسماند شهري در مناطق مختلف شهر تهران با حداكثر ظرفيت قابل قبول توليد پسماند، بيانگر فاصله توليد پسماند همه مناطق شهر تهران از حداكثر مقدار مجاز است. بنابراين علاوه بر اينكه برنامه‌ريزي و انجام اقدامات راهبردي جهت كاهش پسماند شهري تهران ضروري است، اين برنامه‌ها و اقدامات بايد با توجه به خصوصيات هر منطقه و كيفيت و كميت پسماند آن منطقه طرح شوند.