آسيب شناسي مناطق كلانشهري با تأكيد بر حكمروايي مشاركتي نمونه موردي: كلانشهر تهران

فعاليت هاي اجتماعي در جامعه با بهره گيري از مديريت صحيح و كارا نتيجه بخش مي باشند. در اين ميان كلانشهرها به عنوان يكي از نمودهاي زندگي و فعاليت هاي اجتماعي بدون وجود مديريت شهري مطلوب دچار بي نظمي و ناهنجاري مي گردند. مديريت مناطق كلانشهري داراي پيچيدگي هاي بسياري بوده و مي بايست ترتيبات سازماني و حكومتي يكپارچه اي را در خود داشته باشد. مهمترين چالش اين مناطق رشد فزاينده مرزها و تقسيمات سياسي است كه به دنبال اين امر با تفرقات سياسي روبرو خواهيم بود. بر اين اساس هدف تحقيق حاضر آسيب شناسي مديريت مناطق كلانشهري تهران مي باشد. اين تحقيق از لحاظ هدف، كاربردي و از لحاظ ماهيت، توصيفي و پيمايشي و نيز از نوع تحليلي است. جامعه آماري اين تحقيق، شامل شهرداري، استانداري، سازمان راه و شهرسازي، در شهر تهران مي باشد. به‌منظور تعيين حجم نمونه از جدول تعيين حجم نمونه مورگان استفاده ‌شده است كه اين تعداد 50 نفر نمونه تعيين گرديد و ابزار مورد استفاده با بهره گيري از پيمايشي پرسش نامه و مصاحبه بوده است. شناسائي ابعاد مديريت كلانشهر تهران با احصاي 22 متغير در قالب مؤلفه هاي حكمروايي مشاركتي انجام گرديد. نتايج بيانگر آن است كه در سطح اطمينان 95 درصد رابطه معناداري بين مؤلفه‌هاي مورد مطالعه وجود دارد. آسيب شناسي به اعتبار متغيرها نشان مي دهد متغيرهاي انعطاف پذيري نهادي، ساختار نهادي، آگاهي شهروندان از زمان اجراي برنامه ها، شفافيت قوانين و انسجام قانوني يكي از حلقه هاي مفقوده مهم و اثرگذار در عدم موفقيت و عدم نهادينه شدن مديريت كلانشهري در تهران را نشان مي دهد.