ارزيابي بار كاري ذهني و فرسودگي شغلي كاركنان درماني در دوران پاندمي كوويد-19 در ايران

زمينه و هدف: پاندمي و بحران ناشي از كرونا با به چالش كشيدن تشكيلات و تمهيدات بهداشتي و درماني، باعث تلفات انساني ناگوار در سطح جهان و ايران شده است. هدف اين مطالعه، ارزيابي بار كار ذهني و فرسودگي شغلي كاركنان درماني در دوران پاندمي كوويد-۱۹ در ايران است. روش كار: پژوهش توصيفي ـ تحليلي حاضر بر روي ۵۱۰ نفر از كاركنان درماني و تشخيصي كه به صورت تصادفي انتخاب شدند، در سه شهر تهران، اصفهان و سنندج در طول ماه هاي مرداد، شهريور و مهر سال ۱۳۹۹ انجام شد. ارزيابي فشار رواني كار و فرسودگي شغلي به ترتيب با استفاده از نرم‌افزار NASATLXو فرسودگي شغلي ماسلاچ انجام شده است. از آزمون‌هاي آماري ttest، ANOVA و رگرسيون خطي چندمتغيره براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها به كمك بسته نرم‌افزاري STATA۱۴ استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين بار كار ذهني در كاركنان داراي ارتباط با بيماران مبتلا به كرونا، ۸/۱±۸۳/۷ و در افراد بدون ارتباط، ۹/۶±۷۹/۹ برآورد شد كه از نظر آماري معني‌دار بود. ميانگين فرسودگي شغلي در آن‌ها، به‌ترتيب ۱۶/۲ ۷۹/۶± و ۱۶/۹±۷۹/۷ بود. نتايج حاصل از رگرسيون خطي نشان داد كه متأهل بودن (۶/۵۷=coefficient، ۰/۰۰۳= value P)، اشتغال به صورت طرحي (۱۲/۷۱=coefficient، ۰/۰۰۲=P value) رابطه معكوس و كار در بيمارستان‌هاي اصفهان (۲۱/۱۲=coefficient، ۰/۰۰۱ P value) رابطه مستقيمي با فرسودگي شغلي داشتند. جنسيت زن (۳/۶۱=coefficient، ۰/۰۰۱ P value)، داشتن ارتباط با بيماران كرونايي (۵/۹=coefficient، ۰/۰۰۱ value P) رابطه اي مستقيم با ميزان كار ذهني داشتند. نتيجه‌گيري: همه‌گيري كوويد-۱۹ بر ابعاد مختلف فيزيكي و رواني كاري كاركنان درماني، به ويژه زنان و كاركنان متأهل تأثير گذاشته است؛ از اين رو انجام مداخلات روان‌شناختي و اقدامات حمايتي براي حفظ سلامتي كاركنان در دوران همه‌گيري و بعد از آن ضروري است.