نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه بين سبكهاي هويت و رفتارهاي خودآسيب‌رسان نوجوانان

هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه بين سبك‌‌هاي هويت و رفتارهاي خودآسيب‌رسان نوجوانان بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش‌هاي بنيادي و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي است. جامعه پژوهش را تمامي نوجوانان 16 14 سال كه در سال تحصيلي 1400 99 در مدارس دولتي دوره اول متوسطه شهر كرج مشغول به تحصيل بودند تشكيل دادند كه از ميان آنها 247 نوجوان با استفاده از پرسشنامه‌ سبك هاي هويت (ISI) (برزونسكي، 1989)، مقياس شفقت به خود (SCS) (نف، 2003)، و رفتار خودآسيب رسان (ISAS) (كلونسكي و گلن، 2009) به صورت اينترنتي و از طريق شبكه‌هاي مجازي مورد ارزيابي قرار گرفتند. روش تحليل اين پژوهش، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون سلسله مراتبي همزمان به روش بارون و كني (1986) بود و از نرم‌افزار آماري 25SPSS بعنوان ابزار تحليل استفاده شد. يافته‌ها نشان داد بين هويت هنجاري و اطلاعاتي با رفتارهاي خودآسيب‌رسان رابطه منفي معنادار و با شفقت به خود رابطه مثبت معنادار وجود دارد (0.01 P). بين سبك هويت سردرگم با شفقت به خود و رفتارهاي خودآسيب‌رسان رابطه منفي معنادار (0.01 P)، و بين شفقت به خود و رفتار خودآسيب‌رسان در نوجوانان رابطه منفي معناداري وجود دارد (0.01 P)، و شفقت به خود در رابطه بين سبكهاي هويت (سردرگم، هنجاري، و هويت اطلاعاتي) با رفتارهاي خودآسيب‌رسان نقش ميانجي دارد. با توجه به يافته هاي به دست آمده در اين پژوهش، مي توان نتيجه گرفت كه سبكهاي هويت و شفقت به خود به عنوان يكي از عوامل افزايش دهنده سلامت روان سبب كاهش رفتارهاي خودآسيب‌رسان در نوجوانان مي‌شوند. بنابراين هدف قرار دادن متغيرهاي مهمي همچون سبك‌هاي هويت و شفقت به خود در پيشگيري و كاهش رفتارهاي خودآسيب‌رسان نوجوانان، مي‌تواند مفيد واقع شود.