پيش بيني صميميت هيجاني زوجين بر اساس خودشفقتي، بدتنظيمي هيجان و طرحواره هاي ناسازگار اوليه

هدف پژوهش حاضر پيش بيني صميميت هيجاني زوجين بر اساس طرحواره هاي ناسازگار اوليه، بدتنظيمي هيجان و خودشفقتي بوده است. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان متاهل منطقه 3 شهر تهران بود كه از اين ميان تعداد 350 نفر به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شد. داده ها به وسيله پرسشنامه بررسي نيازهاي صميميت (MINQ) باگاروزي (2001)، فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه (YSQSF) يانگ (1994)، مقياس دشواري در تنظيم هيجان (DERS) گراتز و رومر (2004) و پرسشنامه شفقت خود SCQ نف (2003) جمع آوري شدند و به وسيله ضرايب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه و 20 SPSS تجزيه و تحليل شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه بين حوزه هاي طرحواره اي بريدگي و طرد، خودگرداني مختل، محدوديت هاي مختل، ديگر جهت مندي، گوش بزنگي و بدتنظيمي هيجاني با صميميت هيجاني رابطه منفي و معنادار و بين خودشفقتي با صميميت هيجاني رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (0.05 P). همين طور 41.2 درصد از واريانس صميميت هيجاني را متغيرهاي حوزه بريدگي و طرد، خودشفقتي، حوزه گوش بزنگي، بدتنظيمي هيجان و خودگرداني مختل پيش بيني مي نمايند (0.05 P). با توجه به نتايج پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه طرحواره هاي ناسازگار اوليه، بدتنظيمي هيجاني و خودشفقتي در صميميت هيجاني زنان نقش دارد.