از گفتمان راهنمايي به گفتمان مشاوره؛ پژوهشي در روانشناسي انتقادي

از منظر روانشناسي انتقادي، مفاهيم يك دانش وجهه اي تاريخي اجتماعي دارند. روانشناسي عموماً حاصل يك فرآيند انباشت دانش دانسته مي شود. اما روانشناسي انتقادي، به عنوان يك دانش بين رشته اي در علوم انساني، مفاهيم روانشناختي را تارخ مند و همخوان با متن هاي اجتماعي تاريخي معين مي داند. »راهنمايي و مشاوره « طي نيم قرن گذشته مورد توجه بسياري از پژوهشگران بوده است. هدف از اجراي اين پژوهش وارسي اين مفاهيم از منظر تاريخ نگاري انتقادي بوده است. در اين شكل از تاريخ نگاري، پديده مورد مطالعه از منظر »گسست « مورد مداقه قرار مي گيرد. يافته هاي اين پژوهش نشان داد روانشناسي ايران طي نيم قرن گذشته از گفتمان راهنمايي به گفتمان مشاوره چرخش كرده است. گفتمان اول از دهه 40 تا دهه 70 شكل گرفته و غالب شده و دومي از دهه 70 تاكنون را دربرمي گيرد. درنتيجه »منطق راهنمايي به سوي مشاغل معين « جاي خود را به »منطق مشاوره، مهارت آموزي و خودراهبري « داد. در پايان نيز ضمن جمع بنديِ يافته ها نسبت اين دو گفتمان با تحولات اقتصادي سياسي دهه 70 ه.ش مورد بحث قرار گرفت.