رابطه بين رجحان شغلي و رضايت شغلي با نقش ميانجيگري هوش هيجاني

مقدمه: بخش بزرگي از عمر انسان‌ها در محيط كار مي‌گذرد و رضايت شغلي مسئله مهمي در انجام كيفي وظايف و نيل به اهداف است. از آنجا كه رضايت شغلي مي‌تواند تحت تاثير علايق شغلي فرد و ميزان هوش هيجاني وي قرار گيرد، مطالعه‌اي با هدف تعيين رابطه ساختاري بين رجحان شغلي و رضايت شغلي با نقش ميانجي‌گري هوش هيجاني 253 نفر از كارشناسان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي در سال 1397 انجام شده است. روش بررسي: ارزيابي بر اساس نظريه‌هاي آمابايل، مدل دو متغيري هرزبرگ و گلمن با استفاده از پرسشنامه‌هاي رجحان شغلي آمابايل (1994)، رضايت شغلي دانت (1966) و هوش هيجاني شرينگ (1996) به شيوه نمونه‌گيري در دسترس صورت گرفت. روش پژوهش، مقطعي و توصيفي و از نوع همبستگي بود. به منظور آزمودن فرضيه‌ها از روش تحليل مسير در مدل معادلات ساختاري در نرم‌‌افزار ايموس و براي بررسي نقش ميانجي متغير واسط يعني هوش هيجاني، از آزمون سوبل استفاده شده است. يافته‌ها: نتايج بررسي فرضيه‌ها حاكي از آن بود كه بين مولفه‌هاي انگيزه دروني و انگيزه بيروني رجحان شغلي و هوش هيجاني با رضايت شغلي با توجه به ضريب اثر مستقيم، ارتباط آماري معنادار وجود داشت. نتيجه‌گيري: با احتساب تاثير مستقيم و غيرمستقيم متغيرهاي پيش‌بين و واسط، بيشترين تاثير را هوش هيجاني و پس از آن انگيزه دروني بر روي رضايت شغلي داشت. در اين پژوهش نقش ميانجي‌گري هوش هيجاني بين مولفه‌هاي رجحان شغلي و رضايت شغلي پذيرفته شد.