عوامل پيش‌بيني‌كننده انزواي اجتماعي در سالمندان ساكن جامعه

اهداف: انزواي اجتماعي در سالمندان تبعاتي چون افسردگي، كاهش اميد به زندگي و افزايش اضطراب مرگ را در پي دارد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف تعيين عوامل پيش‌بيني‌كننده انزواي اجتماعي سالمندان شهر قزوين انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي روي 301 سالمند ساكن شهر قزوين در سال 1398 انجام شد. از نمونه‌گيري خوشه‌اي براي انتخاب سالمندان واجد شرايط استفاده شد. از چك‌ليست مشخصات جمعيت‌شناختي و بيماري‌هاي جسماني و رواني، پرسش‌نامه‌هاي سنجش انزواي اجتماعي سالمندان لوبن، حمايت اجتماعي درك‌شده، پرسش‌نامه ناتواني سازمان بهداشت جهاني، شاخص بهزيستي روان‌شناختي و پرسش‌نامه مقابله مذهبي پارگامنت جهت جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. داده‌ها با استفاده از مدل رگرسيون خطي چندمتغيره مورد تجزيه و تجليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين ±انحراف‌معيار سني سالمندان شركت‌كننده در اين مطالعه 7/31 ±‌68/63 بود. نتايج مطالعه حاضر نشان داد، متغيرهاي حمايت اجتماعي ( beta;:0/333 ،P 0/001)‌، ناتواني ( beta;:0/137 ،P=0/018) و زندگي كردن با همسر ( beta;=0/154 ،P=0/010) تأثير معني‌داري بر ميزان انزواي اجتماعي سالمندان داشته است. به‌طوري كه ميزان انزواي اجتماعي سالمندان با افزايش حمايت اجتماعي از آنان و كاهش ميزان ناتواني، كاهش مي‌يافت. همچنين سالمنداني كه با همسرشان زندگي مي‌كردند نسبت به ساير سالمندان، انزواي كمتري را گزارش كردند. نتيجه گيري: با توجه به نقش پيش‌گويي‌كننده حمايت اجتماعي و ناتواني در انزواي اجتماعي، به نظر مي‌رسد يكي از محورهاي مؤثر بر كاهش انزواي اجتماعي مخصوصاً در سالمندان ناتوان، راه‌اندازي يا تقويت شبكه‌هاي اجتماعي حمايتي باشد.