مطالعه تطبيقي جايگاه حقوقي آثار مبيّن واقعيت در حقوق ايران و ايالات متحده

كاربرد كلمات «مصنف»، «پديد آورنده» و «ايجاد» ذيل تعريف «اثر» در ماده (۱) قانون حمايت حقوق مؤلفان و مصنّفان و هنرمندان (1348) بر لزوم وجود عنصر خلق و آفرينش جهت برخورداري آثار از حمايت دلالت دارد. اين مسئله حمايت از آثار مبين واقعيت را با چالشي جدي مواجه مي سازد. آثار بيان گر واقعيت، آثار مشتمل بر گردآوري و روايت گري واقعيات، عكس ها و نقشه هاي جغرافيايي هستند كه واقعيات يا جنبه هايي از جهاني كه در آن زندگي مي كنيم را شرح مي دهند؛ يعني داده‌ها و اطلاعات دربارهي جهان كه كشف مي شوند و حاصل عمل خلق و آفرينش نيستند. اين آثار به علت متشكل بودن از مواد واقعي قلمروي عمومي به طور گسترده و نيز الزامات نقل دقيق واقعيات در برخي مصاديق آن، همچون زندگي‌نامه‌ها و تاريخچه‌ها، با عدم قطعيت چشم‌گيري در تشخيص «واقعيت» از «بيان واقعي» رو به رو هستند. پژوهش حاضر با به كار گيري روش توصيفيتحليلي در بررسي جايگاه حقوقي آثار بيان كننده واقعيت و مطالعه تطبيقي احراز اصالت در انواع مختلف اين آثار در حقوق آمريكا، با توجه به ماهيت متفاوت آن ها، در صدد بيان وضعيت اين موضوع در حقوق ايران برآمده و نتيجه مي‌گيرد حقوق ايران در تشخيص ماهيت متمايز اين آثار شكست‌ خورده است.