بررسي اثربخشي مخارج دولت و ماليات طي ادوار تجاري: كاربرد مدل خودرگرسيون برداري آستانه‌اي

يكي از مهم ترين فاكتورها كه دولت ها و سياست‌گذاران اقتصادي با اتكا به آن دست به اعمال سياست مالي مي زنند، ضريب فزاينده سياست مالي است. اين ضريب كه ميزان اثربخشي سياست مالي در تحريك توليد و تثبيت اقتصادي را نشان مي دهد همواره جزء مباحث پرمناقشه بين اقتصاددانان و پژوهشگران بوده است، زيرا هيچ توافق نظري در مورد اندازه اين ضريب وجود ندارد، لذا پژوهشگران متعددي سعي در برآورد تجربي ضريب فزاينده سياست مالي پرداخته اند، اين تلاش كه بعد از بحران جهاني 20082007 به علت نقش به سزاي اين ابزار سياستي در كاهش بحران ها دوچندان شده است، موضوع و هدف اصلي مطالعه حاضر است؛ لذا اين مقاله در همين راستا با استفاده از داده هاي فصلي اقتصاد ايران طي دوره زماني1369:11396:4، با به‌كارگيري مدل غيرخطي خودرگرسيون برداري آستانه اي به برآورد ضريب فزاينده آني وتجمعي (10 و 20 فصل) سياست مالي پرداخته است. نتايج حاصل از آزمون ريشه واحد غيرخطي و آزمون هم انباشتگي غيرخطي نشان داد كه درجه انباشتگي بعضي از متغيرهاي مورد استفاده در تحقيق غيرخطي است، همچنين رابطه هم انباشتگي بين متغيرهاي مورد استفاده از يك رابطه غيرخطي تبعيت مي كند، همچنين تخمين مدل خودرگرسيون برداري آستانه اي و برآورد توابع واكنش ضربه غيرخطي شبيه سازي و بوت استراپ شده نشان داد كه ضريب فزاينده مخارج عمراني و جاري دولت در دوره ركود بزرگ‌تر از دوره رونق است اين موضوع براي ماليات برعكس مي باشد، همچنين بزرگ‌ترين ضريب فزاينده در بين سه ابزار سياست مالي مربوط به مخارج جاري دولت است.