تحليلي بر زيست پذيري شهري با تاكيد بر شاخص مسكن (مطالعه موردي: كلانشهر مشهد)

امروزه رويكردهاي گوناگوني براي حل مسائل و مشكلات موجود در شهرها مطرح و به كار گرفته شده‌اند. عوامل متعددي در زيست پذيري يك مكان تأثير دارند كه از جمله آن‌ها مي‌توان به حضور مردم، كاربري مختلط، مسكن، ايمني و امنيت، حس تعلق، كارايي و محيط زيست اشاره كرد. هدف اصلي اين پژوهش تحليل زيست پذيري شهري كلانشهر مشهد با تاكيد بر شاخص مسكن مي‌باشد. روش تحقيق اين پژوهش به لحاظ هدف، كاربردي و  به لحاظ روش، توصيفي تحليلي مي‌باشد. از نرم افزارهاي GIS، SPSS و مدل ويكور و آنتروپي براي تحليل اطلاعات استفاده شده است. براساس سرشماري نفوس و مسكن سال 1390، تراكم نفر در واحد مسكوني در شهر مشهد 3.4 نفر مي‌باشد. بيشترين سرانه مسكوني با 56.9 و 56.8 مترمربع مربوط به منطقه 13 و 8 بوده است. همچنين كمترين سرانه با 20.7 و 20.1 در منطقه 4 و 5 مشاهده مي‌شوند. به لحاظ شاخص‌هاي قدمت، دوام، مالكيت، دسترسي به فاضلاب شهري و قيمت مسكن بهترين وضعيت به ترتيب مربوط به مناطق 12، 12، 1، 11 و 1 مي‌باشد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه منطقة 11 كلانشهر مشهد، بهترين منطقه از نظر شاخص مسكن مي‌باشد. پس از منطقه 11، مناطق 10 و 9 به لحاظ مسكن داراي بهترين شرايط مي‌باشند. بدترين منطقه هم به لحاظ مسكن، به ترتيب مناطق 5، 4 و 13 مي‌باشند. حدود 38 درصد مناطق شهر مشهد در سطح بسيار نامطلوب مسكن به لحاظ زيست پذيري شهري قرار دارند.