تحليل نقش تفاوت‌هاي مكاني- فضايي در احساس نشاط شهروندان اهواز

شهر اهواز با چالش هاي محيطي و تفاوت هاي مكاني فضايي(نابرابري فضاهاي نشاط آفرين) اثرگذاري در وضعيت نشاط شهروندان روبروست. تفاوت هاي مكاني و احساس نشاط شهروندان از مهمترين متغيرهاي مورد بررسي اين پژوهش هستند. برنامه ريزي عدالت محور و كاهش نابرابري هاي مكاني و فضايي در برخورداري از فضاهاي نشاط آفرين مهم ترين پيشنهاد اين پژوهش است. پژوهش حاضر نظريكاربردي و به لحاظ روش شناسي توصيفي-تحليلي است. جامعه آماري شامل شهروندان اهواز (اعم از زن و مرد) در محدوده سني 15 سال به بالا است كه برابر با 887280 نفر از كل جمعيت شهر اهواز است. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 385 نفر و روش نمونه گيري نيز تصادفي ساده و پرسش نامه ها در شش محله منتخب تكميل گرديد. تحليل داده ها با روش هاي آماري از جمله ميانگين پاسخ ها، رگرسيون خطي، آزمون تي مستقل و تحليل واريانس يك راهه و نرم افزارArcGIS انجام شده است. بر اساس نتايج، سطح نشاط شهروندان اهوازي، پايين تر از حد ميانگين و مطلوب است. ميان دو گروه زنان و مردان شهر اهواز از نظر سطح نشاط تفاوت معناداري وجود ندارد اما بين گروه هاي سني از نظر سطح نشاط تفاوت معنادار وجود دارد. تفاوت سطوح مكاني در تفاوت سطح نشاط شهروندان در محله هاي مختلف شهر اهواز نقش دارد و سطح نشاط شهروندان از مكان ها و محله هاي با سطوح بالاتر به سمت مكان ها و محله هاي سطوح پايين تر متغير و سير نزولي دارد. در واقع تفاوت ها و نابرابري هاي فضايي و مكاني منجر به نابرابري سطح نشاط در بين شهروندان مي شود و توزيع نشاط در بين شهروندان بر اساس تفاوت هاي مكاني داراي يك الگوي عادلانه نيست.