بازخواني حكمراني خوب در پرتو چشم اندازهاي ناهمسان: برنامه بهينه سازي سياستگذاري عمومي، دستوركار گذار به دموكراسي يا راهبرد بازتوليد هژموني

از آغاز دهه 1990 ميلادي به اين سو در  محافل و نهادهاي ملي و بين المللي توسعه‏اي و ادبيات جهاني توسعه،  گفتمان حكمراني خوب به گفتماني كانوني مبدل شده است،  به گونه‏اي كه هيچ تامل جدي درباره توسعه  نمي تواند آن را ناديده انگارد. با اين حال،  همه كساني كه در كسوت هواخواه يا در جايگاه منتقد  به  بيان ديدگاه پيرامون مباني  و مولفه‏ها و شاخص‏هاي اين انديشه اهتمام ورزيده‏اند  برداشتي يكسان و يگانه از آن عرضه نمي دارند؛  بلكه هر يك به اعتبار بنيان‏هاي انديشگي، پيش ا نگاره‏هاي فكري و يا تجربه‏هاي عملي و  سياستي خود سيمايي متفاوت از حكمراني خوب ترسيم مي‏نمايند. درنگ در نظام دلالت معنايي گفتمان حكمراني خوب بيانگر تركيب چندگانه‏اي از لايه‏هاي معنايي نا همسان است كه دست كم سه خوانش يا رويكرد متمايز را بازتاب مي‏دهند:خوانش سياستگذارانه ـ تكنوكراتيك، خوانش معطوف به سياست ورزي دموكراتيك و خوانش انتقادي شالوده شكنانه. در حالي كه خوانش‏هاي دوگانه تكنوكراتيك و دموكراتيك به عنوان مولفه‏هاي اصلي سازنده جريان اصلي انديشه ورزي درباره حكمراني خوب برآنند تا اين انديشه را در كسوت گونه‏اي چارچوب مرجع فكري و سياستي جهانشمول كاربردپذير در همه جوامع عرضه نمايند، خوانش انتقادي مترصد است تا پيش فرض‏ها و دلالت‏هاي خاص ايدئولوژيك آن  را افشا نمايد.  در نوشتار پيش رو كوشش خواهد شد تا با بهره گيري از تمهيدات برگرفته از روش‏هاي كيفي پژوهش  به ويژه روش تحليل گفتمان انتقادي مفروضات،  سازمايه‏ها و نشانگرهاي همبسته با خوانش‏هاي سه گانه حكمراني خوب مورد واكاوي قرار گيرد.