سياستگذاري تغيير رفتار به منظور توانمندسازي شهروندان؛ رويكردي ضروري در راستاي تحقق اهداف كلان دولتي

اگرچه تصور غالب از مسئوليت دولت در امر سياستگذاري در حوزه‌هاي مختلف، تعيين سياست‌هاي بالادستي و ريل‌گذاري جهت رسيدن به اهداف تعيين ‌شده است، اما آنچه كمتر مورد توجه قرار مي‌گيرد، اهميت ترغيب مردم به مشاركت و برانگيختن حس مسئوليت فردي در رسيدن به اهداف كلان سياستي مي‌باشد. در واقع رسيدن به بسياري از اهداف سياستگذاري جز با مسئوليت‌پذيري فردي شهروندان ميسر نيست (و يا دست‌كم از مسيري كارآمد نمي‌گذرد).  اما دولت چگونه مي‌تواند مشاركت شهروندان را ارتقا داده و زمينه مسئوليت‌پذيري آنها را در جهت تحقق اهداف سياستي فراهم سازد؟ اين پژوهش استدلال مي‌نمايد كه براي اين منظور دولت، ناگزير از توانمندسازي شهروندان خواهد بود. شهروندان توانمند در شرايط مختلف، توان و تمايل به اتخاذ تصميمات بهينه‌اي را دارند كه منجر به بهبود كيفيت زندگي خود و جامعه مي‌گردد. از اين‌رو مقاله، نقش سياستگذاري تغيير رفتار را كليدي مي‌داند. سياستگذاري تغيير رفتار به مداخلات دولت در زمينه توانمند ساختن شهروندان و انجام مشاركت توسط آنان اشاره دارد. سياستگذاري تغيير رفتار با تأثيرگذاري بر باور، آگاهي و رفتار شهروندان، آن‌ها را با سياست‌هاي كلان دولت همسو مي‌نمايد. بنابراين مقاله حاضر چنين استدلال مي‌نمايد كه سياستگذاري تغيير رفتار با توانمند ساختن شهروندان، زمينه مسئوليت‌پذيري آنان را در مسير تحقق اهداف سياستي كلان فراهم مي‌سازد. از اين‌رو لازم است كه دولت علاوه بر سياستگذاري‌هاي كلان در هر حوزه، سياستگذاري تغيير رفتار براي همراه كردن مردم با اهداف آن حوزه را در دستوركار داشته باشد. در مداخلات تغيير رفتار تأكيد مي‌گردد كه فرد بر مبناي تحليل هزينه ـ فايده عمل مي‌نمايد. از اين‌رو در اين پژوهش رهيافت انتخاب عقلايي بعنوان چارچوب نظري مورد توجه قرارگرفته است.