مقايسه تأثير تمرينات مقاومتي و آب‌درماني بر تعادل و زمان واكنش سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفيف

مقدمه: افتادن يا سقوط در جمعيت سالمندان عواقب خطرناك، شيوع بالا، تأثيرات بلندمدت و هزينه‌هاي قابل‌توجه دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين تأثير تمرينات مقاومتي و آب‌درماني بر تعادل و زمان واكنش سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفيف بود. مواد روش‌ها: پژوهش حاضر، نيمه تجربي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. از بين زنان مبتلا به اختلال شناخت خفيف مراجعه كننده به مراكز درماني شهر كرمانشاه در بهار 1398، 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و  يك گروه كنترل جايگزين شدند (هر گروه 10 نفر). گروه‌هاي تجربي، 8 هفته (3 جلسه 40 دقيقه اي در هفته) تمرين انجام دادند. تعادل ايستا با چشمان باز و بسته از طريق آزمون شارپند رومبرگ و تعادل پويا توسط آزمون زمان برخاستن و رفتن قبل و بعد از دوره تمرين اندازه گيري شد. زمان واكنش ساده و انتخابي نيز اندازه گيري گرديد. داده‌ها توسط آزمون هاي تحليل كوواريانس و تي زوجي تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها:  اختلاف نمرات پيش آزمون و پس آزمون براي متغيرهاي تعادل ايستا با چشمان باز، تعادل پويا و زمان واكنش ساده معني دار نبود. تفاوت اين نمرات براي آزمون هاي شارپند رومبرگ با چشم‌بسته + تعادل ايستا و ارزيابي زمان واكنش انتخابي معني‌دار بود (P 0/05). در گروه‌هاي مداخله، نمرات پس آزمون و پيش آزمون (به جز تعادل پويا) اختلاف معني‌داري داشت (P 0/05 ). تفاوت معني‌داري از نظر اثربخشي روش هاي درماني وجود نداشت. نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي تمرينات مقاومتي و آب‌درماني، اين روش ها مي‌توانند به‌عنوان درمان هاي كارآمد توسط فيزويوتراپ ها، جهت بهبود تعادل و زمان واكنش انتخابي سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفيف استفاده شوند.