ساخت اجتماعي وضع سياست ارتقاي اعضاي هيأت علمي در دانشگاه

مسئله اصلي پژوهش حاضر اين بود كه به رغم مطالعاتي كه تاكنون پيرامون تحليل سياست ارتقاي اعضاي هيأت علمي انجام گرفته، اما به نحوه تفسير، ترجمه و وضع اين سياست در دانشگاه ‌ها كمتر توجه شده است. لذا، پرسش اصلي ما اين بود كه اساساً سياست ارتقاء اعضاي هيأت علمي در دانشگاه ها چگونه وضع مي شود؟ روش پژوهش از نوع مطالعه موردي كيفي بود. داده ‌هاي پژوهش از طريق مصاحبه با 12 كنشگر سياستي دانشگاهي از يكي از دانشگاه ‌هاي دولتي سطح يك به دست آمد و با استفاده از روش مارپيچ كرسول، تحليل و در نهايت با كاربست تئوري وضع سياست بحث و استنتاج از آن به دست آمد. يافته‌ ها نشان داد كه با وجود اين كه در دهه ‌هاي اخير سياست ارتقاء اعضاي هيأت علمي متأثر از گفتمان كاربردي ‌سازي آموزش عالي و ايده دانشگاه درآمدزا، وجه عملكرد محوري را بر فضاي كار اعضاي هيأت علمي حاكم ساخته و معناي ارتقاء را در قالب ميزان ارزش اقتصادي قابل اندازه ‌گيري مفهوم ‌سازي كرده است، اما كنشگران سياستي درون دانشگاه، با خوانش ‌ها، تفسيرها و ترجمه ‌هايي كه از اين سياست داشته ‌اند، موجب تعديل اثرات سرازير شدن آن به درون دانشگاه‌ ها شده ‌اند.