ارائه الگوي سياستگذاري ارتقاي توان ليسانس دهي خدمات مهندسي در ايران

خدمات طراحي و مهندسي فرايند توليد كه در قالب ليسانس هاي فناوري توسط شركت هاي صاحب ليسانس عرضه مي شود، اگرچه سهم كمي از ارزش كل پروژه را شامل مي شود، ليكن از منظر تسلط به دانش فني، تعيين مشخصات اقلام و تجهيزات مورد استفاده و توانمندي تغييرات فني و تداوم نوآوري فناورانه از اهميت بالايي برخوردار است. از اين منظر، سياستگذاري دولت براي ارتقاي توان ليسانس دهي فناوري داخلي بعنوان يكي از بخش هاي مهم در سياست صنعتي و فناوري ملي محسوب مي شود. سوال تحقيق اين است كه با توجه به ضعف ليسانس دهي فناوري در داخل كشور، چه الگوي سياستي براي ارتقاي لايسنسورهاي فناوري در ايران مناسب است. به اين منظور، راهبرد پژوهش كيفي مبتني بر مصاحبه نيمه ساختاريافته براي جمع آوري داده مورد نياز و تحليل محتواي آن دنبال شده است. در اين مقاله سه مقوله ابعاد فني و توسعه فناورانه، مسايل مالي و اقتصادي و نيز مسايل بازاريابي و فروش بعنوان مقولات يكپارچه ساز مشخص شده و بر مبناي اين سه بعد، الگوي سياستي چهاربخشي ارايه شده است. در پايان نيز براي هر بخش، بسته سياستي طراحي و پيشنهاد شده است