مطالعه سياست‌هاي سينمايي در ايران با محوريت سينماي ملي (13581392)

هدف اين پژوهش مطالعه سياست‌هاي سينمايي بعد از انقلاب اسلامي با محوريت سينماي ملي است و سؤال مقاله حاضر اين است كه سياستگذاري‌هاي سينمايي در ايران چگونه سينماي ملي را رشد و تكوين داده است؟ بدين منظور، هفت شاخص سينماي ملي از نظريه سوزان هيوارد مبنا قرار مي‏گيرد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه سياست‌هاي سينمايي در ايران بيشتر به ترتيب معطوف به شاخص ‏هاي «قوانين و دستورالعمل‌ها»، «روايت» و «ژانر» است. به شاخص‌هاي «ستاره به عنوان نشانه»، «ريخت و ژست شناسي» كمتر توجه شده و شاخص «سينماي مركزي و سينماي حاشيه» در حاشيه مانده است. بدين ترتيب نتيجه مي‏گيريم كه در سياست‌هاي سينمايي بعد از انقلاب 57 به شاخص‌هاي سينماي ملي كمتر توجه شده است. سياست‌هاي مصوب، سياست‌هايي تمركزگرا و عموماً «نظارتي، هدايتي و حمايتي» هستند و مجال چنداني براي سياست‌هاي مخاطب محور و نيز سياست تفاوت مثل سينماي حاشيه‌اي قائل نيستند.