سياستگذاري راهبردي ايران در سوريه و عراق (2011-2020)

سياستگذاري راهبردي ايران در سوريه و عراق تحت‌تاثير بحران‌هاي منطقه‌اي شكل گرفته و دچار دگرگوني‌هاي عميق در محيط امنيتي گرديده است. ايران از سال 2003 سياست «ترميم خلأ منطقه‌اي» در جنوب‌غرب آسيا را در دستور كار قرار داد. سوريه و عراق در زمره كشورهايي محسوب مي‌شوند كه دچار بحران، بي‌ثباتي و ناامني اجتماعي شدند. در اين دوران تاريخي ايالات‌متحده از سياست «موازنه هويتي» براي محدودسازي قدرت منطقه‌اي ايران استفاده كرد. سياست موازنه هويتي، مبتني بر نقش‌يابي گروه‌هاي بنيادگرا در مقابله با جمهوري اسلامي ايران بوده و به اين ترتيب، زمينه براي ظهور جنگ مذهب عليه مذهب در جنوب‌غرب آسيا به وجود آمد. كشورهاي رقيب منطقه‌اي همانند ايران، عربستان و تركيه در ظهور بحران‌هاي جديد امنيتي سوريه و عراق نقش‌هاي متفاوتي ايفا نمودند. در انجام پژوهش از «روش نمونه‌پژوهي» در سياستگذاري راهبردي و در حوزه‌هاي آشوب‌زده امنيت منطقه‌اي استفاده شده است. پرسش اصلي مقاله آن است كه «سياستگذاري راهبردي ايران در سوريه و عراق داراي چه ويژگي، روند و الگوي كنش تاكتيكي بوده است؟» فرضيه مقاله به اين موضوع اشاره دارد كه سياستگذاري راهبردي ايران در سوريه و عراق داراي ويژگي هايي همانند «موازنه تهديد»، «ائتلاف‌سازي»، «مديريت بحران» و «امنيت منطقه‌اي» بوده كه در روند سازوكارهاي «كنش پيشگيرانه» و با الگوي كنش تاكتيكي مقابله با تهديدات جنگ كم‌شدت منطقه‌اي شكل گرفته است.