تأثير هم‌افزايي چهار هفته تمرين استقامتي به همراه مكمل‌ياري پروبيوتيك بر بيان ژن‌هاي PGC-1α و سيترات سنتاز در عضله نعلي رت‌هاي ديابتي

سابقه و هدف: ناكارآمدي ميتوكندريايي يكي از سازوكارهاي احتمالي پيدايش و پيشرفت ديابت مي باشد. بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هم افزايي تمرين استقامتي به همراه مكمل ياري پروبيوتيك بر بيان ژن PGC-1α و سيترات سنتاز (CS) در رت هاي ديابتي مي‌باشد. مواد و روش‌ها: 32 سر رت نر نژاد ويستار به صورت تصادفي به پنج گروه: كنترل-سالم (NC)، كنترل-ديابتي (DC)، مكمل-ديابتي (SDC)، تمرين-ديابتي (TD)، مكمل-تمرين-ديابتي (STD) تقسيم شدند. پروتكل تمريني با شدت 60 تا 65 درصد vVO2peak، پنج روز در هفته در طي چهار هفته اجرا شد. همزمان رت ها روزانه دو گرم پروبيوتيك محلول در 30 ميلي ليتر آب مصرف نمودند. بيان ژن PGC-1α و CS به روش qRealTimePCR اندازه گيري شد. تجزيه و تحليل داده ها با آزمون آناليز واريانس دوطرفه در سطح معني‌داري 0.05≥p انجام شد. يافته‌ها‌: بيان ژن PGC-1α در گروه هاي TD (0.006=P) و STD (0.000=P) نسبت به گروه DC افزايش معني‌داري داشت. همچنين بيان ژن CS در گروه هاي TD (0.03=P) و STD (0.00=P) نسبت به DC افزايش معني‌داري داشت، اما بين دو گروه TD و STD در بيان ژن PGC-1α (0.06=P) و CS (0.27=P) تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. همچنين اثر متقابل و همزمان دو عامل تمرين هوازي و مكمل پروبيوتيك بر بيان ژن PGC-1α (0.25=P) وCS (0.46=P) مشاهده نشد. نتيجه گيري: اگرچه چهار هفته تمرين استقامتي به تنهايي و در تركيب با پروبيوتيك منجر به افزايش بيان ژن PGC-1α و CS گرديد، با اين حال به نظر مي‌رسد اين افزايش ناشي از تمرينات استقامتي بوده و مصرف همزمان پروبيوتيك تجويز شده با تمرين استقامتي داراي تأثير هم‌افزايي و تعاملي نبود.