بهينه سازي تخصيص آب و الگوي كشت بهينه (مطالعه موردي: دشت قزوين)

آب به عنوان مهم ترين و محدودكننده تـرين نهاده توليدي در اغلب مناطق كشاورزي ايران خودنمايي مي كند. از طرفي استفاده بهينه از منابع آب يكي از مهم ترين مسائل مطرح در كشاورزي پايدار به شمار مي آيد. آب به عنوان يك منبع قابل تجديد همواره به عنوان يك ركن اصلي كشاورزي مطرح بوده است. در مطالعه حاضر يك مدل بهينه سازي به منظور حداكثر نمودن سود و حداقل برهم خوردن پايداري منابع آب در كانال هاي L1، L2، L3، L4، L4A، L5، L6 ، L7، L8، L9، L10، L20 در شبكه آبياري و زهكشي دشت قزوين توسعه داده شد. مدل بهينه سازي با استفاده از الگوريتم ژنتيك چندهدفه با دو تابع هدف مجزا ارايه گرديد. براي واسنجي مزرعه اي مدل، نسبت كشت، هزينه توليد و قيمت فروش گياهان عمده و مهم به همراه نسبت كشت آن ها در سال زراعي 1394 جمع آوري گرديد. نتايج، حاكي از افزايش سود خالص به ميزان 64 درصد نسبت به الگوي كشت موجود از طريق كاهش سطوح زيركشت محصولات با سود خالص كم و افزايش سطح زيركشت محصولات با درآمد بالا مي باشد. افزايش درآمد حاصله از تغيير در الگوي كشت ثابت مي كند اصلاح الگوي كشت موجود نياز به بازنگري و تغيير دارد. هم چنين با توجه به تعريف تابع هدف دوم، ميزان آب مصرفي در شرايط بهينه 20 درصد كاهش يافت.