مدل‌سازي پوياي توسعه منطقه پذيرش منابع انساني در سازمان‌هاي دولتي ايران

حق فرمان دادن رابطه مستقيمي با چگونگي به‌كارگيري آن در سازمان دارد به‌گونه‌اي كه اگر فرمان‌ها صادر شوند ولي به اجرا در نيايند كارايي سازماني كاهش مي‌يابد. پژوهش حاضر به‌منظور ارائه مدل پوياي توسعه منطقه پذيرش منابع انساني گرفته است و اين پژوهش از نظر هدف كاربردي، از نظر ماهيت توصيفي-علي با رويكرد آميخته (كمي-كيفي) است. جامعه آماري پژوهش سازمان‌هاي دولتي ايران تشكيل مي‌دهند. پس از استخراج ابعاد و عوامل از مباني نظري، در دو مرحله با استفاده از روش نمونه در دسترس، از نظر 50 نفر از خبرگان بهره‌گيري شده است. در مرحله اول با انجام مصاحبه‌هاي عميق، روابط و حلقه‌هاي علّي شناسايي و مدل علّي طراحي شد. در مرحله بعد و پس از طراحي مدل جريان براي دست‌يابي به اجماع خبرگان در مورد پارامترهاي مدل از تكنيك دلفي استفاده شده است. براي گردآوري داده‌ها علاوه‌بر مصاحبه، از پرسشنامه به‌منظور شناسايي وضع موجود استفاده شد كه روايي آن طبق نظر خبرگان و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ (0.78) مورد تأييد قرار گرفت. داده‌ها براساس رويكرد پويايي دستگاه‌ها در قالب سناريو‌نويسي در نرم‌افزار ونسيم مورد تحليل قرار گرفته است. درنهايت افزايش مقبوليت دستوردهنده با بهبود رفتاري به‌عنوان سناريوي جذاب و بهبود ويژگي‌هاي دستور به‌عنوان سناريوي ضعيف پژوهش شناسايي گرديد. براساس نتايج، تأكيد بر صلاحيت‌هاي رفتاري مديران در انتخاب و انتصاب آنان و همچنين بهبود مهارت‌هاي رفتاري سرپرستان مي‌تواند تأثير بسزايي در توسعه منطقه پذيرش كاركنان داشته باشد.