مكان يابي بهينه استقرار آمبولانس ها در شبكه جاده اي استان آذربايجان شرقي با رويكرد تركيبي شبيه سازي عامل بنيان و الگوريتم ژنتيك

ميزان و نوع تخصيص منابع و اتخاذ استراتژيهاي لازم براي تأمين مؤثر اقدامات اورژانسي با توجه به نقش حياتي اين مراكز در سيستم سلامت، و ميزان توانايي اين مراكز در پاسخ مؤثر به تماسهاي اورژانسي يك عنصر مهم در تأمين و بازيابي سلامت بيماران محسوب ميشود. بهينه‌ترين موقعيت مكاني اورژانسها با توجه به كنش متقابل بين عوامل، محدوديت‎هاي محيطي و ويژگيهاي رفتاري متفاوت عوامل مختلف مفروض در مسئله را بيابيم. از لحاظ هدف كاربردي و توصيفي با رويكرد مدل‌سازي تبييني كه در ارائه مدل از نظرسنجي خبرگان استفاده و در اجراي مدل كه مبتني بر كاربست الگوريتم متاهيورستيكال (از نوع ژنتيك) ميباشد، دادههاي عيني و ذهني تركيب گرديده متغيرهاي عامل و محيطي طي رويكرد تركيبي شبيه‌سازي عامل بنيان و الگوريتم متاهيورستيك مدليزه شده‌اند. زمان اوليه براي پيمايش يك ساختار اوليه براي ۴۰ نقطه حادثه‌خيز و ۵ ايستگاه برابر با 7860 بوده كه پس از بهينه‌سازي به روش ژنتيك و توليد ليست جديد و نيز جهش آمبولانسها از يك ايستگاه به ايستگاه ديگر نتايج به عددي بين 2700 الي 4000 رسيد. استفاده از اين نوع بهينه‌سازي ميتواند به‌سرعت فعاليتها و كاهش هزينه‌ها كمك شاياني نمايد. با توجه به يكسان نبودن ترافيك نقاط، زمان رسيدن آمبولانس به نقاط حادثه‌خيز برابر نخواهد بود لذا با تغيير نقاط استقرار، بنا بر شرايط با جلو يا عقب رفتن و اختصاصي نمودن خصوصيات آمبولانس‌ها و نقاط حادثه‌خيز و تركيب ليست نقاط ميتوان زمان پيمايش كل نقاط حادثه‌خيز را كاهش داد.