مديريت ‌تزاحمات اجتماعي ناشي از بحران در پرتوي حاكميت قانون؛ مطالعه موردي بيماري كرونا

هدفو زمينه: در بحران‌هايي مثل انتشار پاندومي كرونا كه امكانات و منابع به دلايلي كمياب مي‌شوند، افراد براي استيفاي منافع به ناهنجاري روي مي آورند و به تبع بحران ها تشديد شده، تاب آوري اجتماعي مختل و ابعاد امنيتي پيدا مي كند. در مقابل، دولت ها براي مديريت بحران از ابزار اعلام شرايط اضطراري، حكومت نظامي، مجازات هاي قاطع و محدوديت هاي ضروري استفاده مي كنند. در ايران، اين مسئله در تصور تضييع برخي حقوق و دسترسي ها موجب بروز برخي درگيري‌هاي اجتماعي شد كه بعضاً به دادگستري خصوصي و اقدامات خودسر برخي انجاميد. سوال مقاله عبارت است از اين‌كه: «چگونه مي‌توان در يك نظام قانونمند، از بروز تزاحمات اجتماعي جلوگيري كرد و مانع ناهنجاري در جريان بحران‌ها از جمله بحران بيماري‌هاي واگيردار شد؟». روش تحقيق: روش تحقيق در اين مقاله، گردآوري كتابخانه اي است و روش تحليل، توصيفي محسوب مي شود. هدف اين پژوهش «بررسي رابطه عملكرد دولت و بروز ناهنجاري هاي اجتماعي در ايام وضعيت هاي اضطراري سلامت از جمله كرونا» به جهت «ارائه راه‌كار هاي حقوقي (اعم از وضع يا اجراي قانون) پيشگيري از ناهنجاري هاي اجتماعي» است. يافته ها و نتيجه‌گيري: تحقيقات نشان مي دهد بروز ناهنجاري اجتماعي در شرايط مفروض، به دو عامل بازمي گردد: اول ادراكات اجتماعي مردم از دسترسي نابرابر ايجاد شده در اثر عملكرد دولت؛ و دوم نظام مديريت وضعيت اضطراري مستقرشده توسط دولت. پيشنهاد مقاله اين است كه دولت بايد با شفافيت خبري و وضع و اجراي قانون در برخي عرصه هاي ارائه حمايت هاي اقتصادي و خدمات اجتماعي، ضمن تضمين حقوق بنيادين افراد و دسترسي برابر افراد به امكانات اساسي، از تزاحمات اجتماعي جلوگيري كند.